Diensttijd, verloren tijd

Het is 1980. De Zeedijk in Amsterdam is nog gevaarlijk gebied. De verteller, een gesjeesde student pedagogiek treft in het toilet van het hotel waar hij als nachtportier werkt een junk aan. De junk herkent hij als de dienstplichtig pelotonscommandant Ron van den Bogaert. Hij had hem in 1976 tijdens de dienstkeuring al ontmoet en als eerste echte vriend herkend. Toen was Ron nog een aankomend kunstenaar. Hierna volgt een verslag van het ledige en zinloze dienstplichtigenbestaan en het relaas van hun (korte) gezamenlijke diensttijd in 1977. Daarna verliezen ze elkaar weer uit het oog. Hoewel de verteller in dienst tot radiotelefonist werd opgeleid, is hij zowel in het burgerleven als in dienst niet in staat om echt contact te maken met anderen. Tijdens de dienstkeuring lukte dat wel met Ron. Na hun ontmoeting op het toilet lukt dat weer.
De opening van het boek is sterk en belooft veel voor wat gaat komen. Het verslag van het soldatenleven door de verteller levendig en herkenbaar. Zelf hoefde ik niet in dienst. Daar was ik achteraf erg blij om. Maar ik heb mijn jeugdige voetbalvrienden ook met een bierbuik uit dienst zien komen. En ik heb de verhalen gehoord. Bijvoorbeeld dat ze de tank voor de zoveelste keer moesten schilderen. De angst van de verteller om als matennaaier ontmaskert te worden doet geforceerd aan en doet afbreuk aan het verslag. De ontmoeting van de verteller met zijn afgegleden vriend maakt het verdriet om het verlies van wat had kunnen zijn voelbaar. En ja, wat je voelt wat gaat gebeuren, gebeurt.