Lezersrecensie
het is 2024 GVD
Japin is best wel een starfucker, dweper, klinkt minder cru. Daarnaast is hij ook een goed verhalenverteller. Dat Susan Sontag kennelijk nogal een onhebbelijk persoon was, dat zal wel. Hij heeft haar levensgeschiedenis en meer specifiek haar actie voor Sarajevo gebruikt als kapstok om een ontroerend boek te schrijven over liefde en gedrevenheid. Verteld door haar fictieve jeugdvriend Cody Garner. Hoofdthema is: hoe ver wil je gaan om te vechten voor wat belangrijk is. Voor jezelf, voor een ander en voor de wereld. Hij beschrijft dat het voor iedereen anders is, en ook niet altijd even makkelijk. Niet in het minst voor de hoofdpersoon.
Tegelijkertijd neemt hij de gelegenheid te baat om de actualiteit te becommentariƫren.
Deze kwam bijvoorbeeld wel binnen. "Na elke slachtpartij denk ik: Dit is het, vandaag was de limiet! Hierna staat er wel ergens ter wereld iemand op die zal zeggen: Nee, dit gaat zo echt niet langer, laten we nu zorgen dat er daar geen onschuldige slachtoffers meer vallen". Maar in 2024 moeten we ons dit nog steeds af vragen bij de grootste genocide sinds de Balkan-oorlog. Er is niets veranderd. En dat zal ook niet gebeuren, want we zijn mensen. Afgezien van een groepje actievoerders staan we weer allemaal aan de zijlijn toe te kijken hoe het gebeurd.
Andere waarneming: "De vrijheden waarvoor zo hard is gevochten, worden ons een voor een weer afgepakt". Niet alleen in conservatief Amerika. Overal! Dat daartegen door direct benadeelden wordt opgestaan is begrijpelijk en terecht. Maar weer houdt de meerderheid zich stil.
Tot slot een aansporing om open en nieuwsgierig te blijven: "Ieder oordeel is een afgesneden weg".
Kortom. Een goed verhaal om je nog eens aan het denken te zetten over waar je zelf voor staat en wat je daarvoor bereid bent te doen.
Tegelijkertijd neemt hij de gelegenheid te baat om de actualiteit te becommentariƫren.
Deze kwam bijvoorbeeld wel binnen. "Na elke slachtpartij denk ik: Dit is het, vandaag was de limiet! Hierna staat er wel ergens ter wereld iemand op die zal zeggen: Nee, dit gaat zo echt niet langer, laten we nu zorgen dat er daar geen onschuldige slachtoffers meer vallen". Maar in 2024 moeten we ons dit nog steeds af vragen bij de grootste genocide sinds de Balkan-oorlog. Er is niets veranderd. En dat zal ook niet gebeuren, want we zijn mensen. Afgezien van een groepje actievoerders staan we weer allemaal aan de zijlijn toe te kijken hoe het gebeurd.
Andere waarneming: "De vrijheden waarvoor zo hard is gevochten, worden ons een voor een weer afgepakt". Niet alleen in conservatief Amerika. Overal! Dat daartegen door direct benadeelden wordt opgestaan is begrijpelijk en terecht. Maar weer houdt de meerderheid zich stil.
Tot slot een aansporing om open en nieuwsgierig te blijven: "Ieder oordeel is een afgesneden weg".
Kortom. Een goed verhaal om je nog eens aan het denken te zetten over waar je zelf voor staat en wat je daarvoor bereid bent te doen.
2
Reageer op deze recensie