Oorlog kent slechts verliezers

Paul Bäumer wordt in 1915 op 18 jarige onder het mom van patriottisme, romantiek en heldenmoed, samen met zijn hele klas door zijn leraar het in leger ingepraat. Achttien jaar, de leeftijd waarop iedere jongen nog naïef en kneedbaar is. Na een korte basistraining wordt hij naar West-Vlaanderen bij Ieper naar het front gestuurd. Daar maakt hij kennis met de werkelijkheid van de oorlog. Waanzin. Volgens Bäumer is kameraadschap het enige positieve van oorlog. Dit, en galgenhumor, is wat hem en zijn kameraden overeind houdt. Want voor de rest zijn zij verworden tot dieren die instinctief proberen te overleven. In beeldende taal wordt verslag gedaan van man-tegen-mangevechten, bombardementen, de verwondingen, dierenleed, honger, waanzin, de zogenaamde vijand, de ziektes, het onbegrip en de onverschilligheid, de angst om te sneuvelen vlak voor het einde van de oorlog. Zo beeldend dat de taferelen zich voor je geestesoog lijken af te spelen. Bloedstollend. Het boek werd door het naziregime verboden. Begrijpelijk, na lezing zou geen mens nog het leger ingaan. Remarque deed met "Im Westen nichts neues" onverbloemd en rauw verslag van zijn oorlogstrauma. Iedereen zou het moeten lezen om voor altijd te worden gepacificeerd.

Frederik Alphonse Maenen, Nonkel Fons, mijn oma's oom, stierf op 17 oktober 1918 in Belgische dienst te Grevelingen (Gravelines, Calais, Frankrijk) aan de Spaanse griep.