Indrukwekkend

In ‘Ik beloof je dat ik honderd word‘ heeft Royce de Vries ervoor gekozen om enerzijds delen van het geheime bijgehouden logboek van zijn vader te verwerken, en anderzijds zijn eigen verhaal te vertellen als zoon van Peter.

Dit maakt dit boek meteen bijzonder.

Het logboek van Peter R. de Vries en het dagboek van Royce wisselen elkaar af en ik ben van mening dat deze afwisseling zorgt voor een prettige balans.

Aan het begin wordt al snel duidelijk dat het logboek gaat over de rol van Peter als vertrouwenspersoon van Nabil B.

Zelf ben ik bekend met de zaak en volg ik deze op de voet. Voor mij was het logboek van Peter dan ook enorm interessant en ook schokkend.

Ik kan mij echter wel voorstellen dat er lezers zijn die deze stukken minder interessant zullen vinden. Al zijn ze naar mening wel een enorm belangrijk onderdeel van het geheel.

In het logboek komt namelijk duidelijk naar voren welke misstanden er vanaf de start zijn ontstaan en zijn geweest rondom het Marengo-proces en met name rondom de kroongetuige en diens verdediging.

Met het overlijden van advocaat Derk Wiersum en de broer van Nabil B., was natuurlijk al het één en ander duidelijk voor het publiek, maar Peter schrijft in heldere bewoording waar zowel hij, als de nieuwe advocaten, tegenaan zijn gelopen en hoe moeilijk het hen is gemaakt door betrokken instanties om hun werk überhaupt uit te voeren.

Wat naar voren komt zijn wat mij betreft schokkende feiten die heel erg duidelijk laten zien dat de beveiliging van betrokkenen niet op orde was. Hierin maakt Peter zich vooral druk en hard voor de familieleden van de kroongetuige.

Ook wordt heel duidelijk waarom Peter zelf niet de beveiliging kreeg die hij had moeten hebben en steekt hij niet onder stoelen of banken hoe hij daarover denkt.

In dit logboek zien we Peter R. de vries zoals wij, het publiek, hem kennen. Een pitbull die zich vastbijt in situaties waarin anderen onrecht wordt aangedaan.

Menigmaal heb ik met ongeloof en woede zijn aantekeningen gelezen. Verbijstering was pagina na pagina aan de orde.

Het meest schrijnende vind ik nog wel dat Peter nooit echt volledig heeft kunnen optreden als vertrouwenspersoon van Nabil B. Omdat het hem gewoon weg onmogelijk werd gemaakt door betrokken instanties en partijen. Eigenlijk is hij vanaf de start, onbetaald, vooral alleen aan het werk geweest om überhaupt toegang te krijgen tot de kroongetuige.

Het logboek van Peter heeft mij in vele opzichten ook anders laten kijken naar instanties en personen.

Ook heb ik mijn persoonlijke mening over een aantal betrokken personen in dit verhaal drastisch moeten bijstellen. John van den Heuvel is hier absoluut één van. Deze man had ik beter ingeschat dan dat hij heeft laten zien in deze situatie.

Zoals ik al aangaf is de afwisseling met het dagboek van Royce erg fijn.

Royce neemt ons mee in zijn kijk op de zaken die beschreven staan in het logboek. Daar ze samenwerkten zit daar natuurlijk overlap in.

Maar bovenal laat Royce ons een heel bijzonder en mooi beeld zien van de vader en opa, die Peter R. de Vries was in zijn privéleven.

Royce deelt met ons zeer persoonlijke en hele mooie momenten waaruit direct blijkt wat voor een prachtige man, vader en opa zijn vader was. Hoeveel liefde er onderling is en hoe hecht de band tussen allen is.

In dit boek heeft Royce foto’s opgenomen uit de privé collectie van hem en zijn familie. Iets wat ik heel bijzonder vind, maar waar ik ook een soort ongemakkelijk gevoel bij ervaarde. Het zijn zulke ontzettend persoonlijke foto’s. De liefde straalt er enorm vanaf.

De foto die de meeste indruk op mij heeft gemaakt, is de selfie die Peter van hem en zijn kleinzoon maakte eerder op de dag van de zesde juli, voor de aanslag op zijn leven.

Dit heeft mij als bewonderaar van Peter, maar vooral als mens niet onberoerd gelaten.

In het laatste deel van dit boek lezen we niet alleen de laatste aantekeningen van Peter R. de Vries in zijn logboek op maandag 5 juli 2021, maar lezen we ook de indrukwekkende en zeer emotionele gebeurtenissen die volgen wanneer Royce en zijn familie te horen krijgen dat er een aanslag is gepleegd op zijn vader.

Royce neemt ons in zijn dagboek mee in alles wat volgt en dit verhaal is enorm persoonlijk en heb ik als zeer emotioneel ervaren.

Ik kan alleen maar bewondering hebben voor de wijze waarop Royce dit heeft opgeschreven en heeft verwoord.

De lezer krijgt een blik in het leven van de familie die tussen hoop en vrees leeft en vervolgens afscheid moeten nemen van hun geliefde.

In deze hoofdstukken zijn ook zeer persoonlijke brieven, of gedeelten daarvan, opgenomen. Iets dat er bij mij voor zorgde dat de tranen, net als in juli 2021, over mijn wangen stroomden.

Royce sluit dit boek af met een nawoord waarin hij vertelt wat er met de nalatenschap van zijn vader is gebeurt en nog steeds gebeurt.

Hij vertelt ons over het veiligheidsonderzoek, wat er gebeurt is en waar dit nu staat. Hij geeft ons updates over het advocatenkantoor, zijn veiligheid, zijn werk en de strafzaak tegen de uitvoerders van de moord op zijn vader. Welke overigens nog steeds loopt wegens nieuwe ontwikkelingen.

Ook wordt duidelijk, dat hoewel de ondertitel van dit boek beschrijft dat dit ‘het geheime logboek’ van Peter R. de Vries bevat, betrokken instanties op de hoogte zijn gebracht over de misstanden die Peter in zijn logboek beschrijft. Delen van dit logboek zijn meegenomen in het veiligheidsonderzoek.


Conclusie
‘Ik beloof je dat ik honderd word’ is zowel schokkend, indrukwekkend als emotioneel.

Als strijder tegen onrecht, heb ik mij bij het logboek van Peter R. de Vries enorm op zitten vreten.

Wat is deze man en zijn zijn collega’s tegengewerkt in de uitvoering van hun werk. Met als dieptepunt dat Peter R. de Vries tot op de dag van de aanslag op zijn leven, nooit echt de kans heeft gehad zijn werk uit te voeren zoals hij had gewild.

Mijns inziens is de aanslag op zijn leven dan ook niets meer geweest dan een daad om de samenleving te schokken.

Maar. ‘On bended knee is no way to be free’.

Het overlijden van Peter heeft, met grote bijdrage van Royce, veranderingen teweeggebracht. Veranderingen waarvan ik hoop dat ze door gaan zetten.

We gaan niet buigen voor de georganiseerde misdaad en ik hoop met heel mijn hart dat de daders keihard gestraft zullen worden.

Het dagboek van Royce maakt diepe indruk. We zien de mens achter het publieke beeld. Royce deelt persoonlijke dingen met ons die hij niet had hoeven delen, maar in combinatie met het logboek van zijn vader, geeft dit boek een compleet beeld van zowel zijn vader als de gebeurtenissen.

Dit boek, en vooral de processen die naar voren komen, bevatten belangrijke boodschappen en laten ons zien dat er veranderingen moeten komen willen we de veiligheid kunnen waarborgen.

Persoonlijk dank ik Royce, maar ook de rest van zijn familie, voor het delen van zowel het logboek als hun persoonlijke verhaal.

Wat betreft alle lopende zaken en processen, blijf ik de ontwikkelingen op de voet volgen.

Op emotioneel gebied, is het voor mij wel een soort van afsluiting.

Al voel ik nog steeds het onrecht over de zinloze aanslag op het leven van Peter, het schrijven van Royce geeft het gevoel van closure en de zekerheid dat de legacy van Peter R. de Vries in goede handen is.

Peter R. de Vries, Peter, zal nooit worden vergeten.

Ik hoop dat we allemaal nog een beetje meer met elkaar zullen strijden tegen onrecht.