Teleurstellend

‘Magnolia Parks‘ wordt vergeleken met Gossip Girl. En ik hou wel van dramatische perikelen en humor!

Vol verwachting dook ik dan ook deze roman in die online, vooral op tiktok, werd aangeprezen als dé roman van het jaar.

Al na de eerste pagina’s moest ik echter mijn hoge verwachtingen bijstellen.

De vergelijking met Gossip Girl en Crazy Rich Asians was voor mij ver te zoeken, er was weinig om te lachen en de ‘toxic relationship’ trope was dermate slecht uitgewerkt dat er vrijwel niets te smullen viel. En als fan van deze trope, was ik dus best wel teleurgesteld.

In ‘Magnolia Parks‘ leren we Magnolia Parks kennen. Een jonge vrouw van ergens in de twintig uit een rijke familie. Ze doet iets qua werk, maar wat dat nu precies is wordt niet echt heel erg duidelijk.

We zien haar vooral rondhangen met haar vrienden waarvan het merendeel mannelijk is en die haar ook nog eens aanbidden. Want wat is Magnolia toch geweldig.

Waar ik persoonlijk niet heel erg hou van personages die “perfect” zijn, werd mij direct pijnlijk duidelijk, dat Jessa Hastings een bijna perfect personage heeft willen scheppen.

Dit zorgde bij mij voor irritaties wat haar personage betreft. En een ‘not likable’ personage in een verhaal dat draait om een toxische relatie, is geen goede start.

Helaas veranderde hier voor mij gedurende het verhaal vrij weinig aan.

Het verhaal is geschreven vanuit twee perspectieven. We lezen uiteraard vanuit Magnolia, maar daarnaast ook vanuit BJ.

BJ is de ex van Magnolia en bevindt zichzelf in dezelfde vriendenkring. En hoewel ze uit elkaar zijn door een nog nader te bespreken gebeurtenis, is duidelijk dat ze niet zonder elkaar kunnen en dat liefde en haat dicht bij elkaar liggen.

Helaas wordt deze relatie tussen hen nooit volledig verdiept, blijft de uitwerking dus oppervlakkig waardoor ik als lezer totaal niets voelde bij deze twee.

Zowel Magnolia als BJ vond ik persoonlijk vervelend aanwezige personages. Ze kwamen beide over als pubers van vijftien in plaats van de volwassen leeftijd die ze volgens het verhaal hebben.

Waar ik normaliter een fan ben van het ‘toxic relationship’ trope, was dat in dit boek niet het geval.

Door de slechte uitwerking, de vele herhalingen in de tekst, het ontbreken van de nodige verdieping en het feit dat er eigenlijk niet echt iets gebeurt, heeft het mij enorm veel moeite gekost dit boek te lezen.

Het 442 pagina’s tellende boek had teruggebracht kunnen worden naar een korte novel van 125 pagina’s. Want daarmee had Jessa Hastings tot de kern kunnen komen.

Wat de schrijfstijl betreft, lijkt het alsof Jessa Hastings ontzettend veel moeite heeft gehad zich te verplaatsen in haar personages.

Behalve dat ze hen perfect wil laten overkomen, zie ik absoluut geen enkele ontwikkeling terug. Door het ontbreken van de diepgang is de zogenaamde diepe connectie tussen BJ en Magnolia niet voelbaar.

Dat had aanwezig moeten zijn om deze connectie en de bijbehorende trope te voelen.

Wanneer je beide personages naast elkaar zet, wordt tevens duidelijk dat Jessa moeite heeft gehad zich in een mannelijk personage te verplaatsen. BJ gedraagt zich met regelmaat als een vrouw wat maakt dat veel van zijn gedragingen/gedachten niet erg realistisch overkomen.

In haar schrijven herhaalt Hastings zichzelf regelmatig met dezelfde soort parafrasen en quotes aangevuld met nutteloze feitjes.

Mij als lezer kon het absoluut niet boeien dat Magnolia aan kleding van anderen kan zien waar ze vandaan komen en wie ze ontworpen heeft, en ook de vele seksuele escapades van BJ vond ik niet noemenswaardig.

Na één hoofdstuk weten we het allemaal wel.

Tevens vond ik het persoonlijk ook enorm storend dat alle personages verschillende soorten bijnamen/afkortingen hadden. Pick one en maak je niet zo druk om hoe iemand wanneer wordt genoemd.

Er zaten in dit verhaal een paar zeer interessante andere personages. Helaas draait alles om Magnolia Parks en de inhoudsloze relatie tussen haar en BJ.

Ook het verhaal zelf had voor mijn gevoel vrij weinig inhoud. Er gebeurt gewoon niet echt iets. Wat mij betreft lagen hier dan ook veel gemiste kansen.

De laatste vijftig pagina’s lazen wel als een trein en waren in mijn ogen wel grappig.

Het was heerlijk om te lezen dat een personage dat je enorm irriteert, er eindelijk zelf achter komt dat ze ongelooflijk naïef is.


Conclusie
Wat begon als een boek dat mij enorm aansprak, mondde voor mij uit in een teleurstelling.

Als fan van het ‘toxic relationship’ trope weet ik hoe belangrijk de verdieping in de relatie van de personages is en die ontbrak gewoon volledig in dit boek.

Naast het ontbreken van de verdieping is er geen ontwikkeling aanwezig.

In het verhaal zelf gebeurt vrij weinig en het lijkt zelfs geen inhoud te hebben. De tekst staat vol herhalingen en daarnaast zaken die niet van belang zijn voor het verhaal.

Jessa Hastings had een goed idee, maar faalde in haar uitwerking als je het mij vraagt.

Ik begrijp de lovende woorden persoonlijk dan ook niet.

De hoofdrolspelers in dit verhaal waren wat mij betreft ook absoluut geen leuke personages. En je hebt als lezer toch wel iets nodig om een band met hen te kunnen ontwikkelen.

En ondanks de volwassen leeftijd van de personages, voelde dit verhaal als een YA roman.

Het heeft mij persoonlijk behoorlijk wat tijd en moeite gekost om dit boek te lezen en zelf ben ik bang dat de rest van de serie op dezelfde wijze geschreven en uitgewerkt zal zijn. Ik moet dus tot mijn spijt bekennen dat ik die zal overslaan.