Menselijkheid in tijden van oorlog

‘Mens blijven aan het front’ is een indringend en aangrijpend boek waarin Andrii Kobaliia ons meeneemt in zijn verhaal.

Wanneer Rusland Oekraïne binnenvalt, besluit de jonge Andrii zich vrijwillig aan te sluiten bij het leger. In dit boek vinden we een openhartige beschrijving van zijn ervaringen aan het front. De fysieke en mentale uitputting, het geweld, de kameraadschap, maar ook de onvermijdelijke verandering in zijn persoon.

Door zijn ogen zien we de realiteit van oorlog en hoe deze hem vormgeeft, breekt en opnieuw opbouwt. Als lezer word je meegenomen in zijn verhaal, en dat maakt zijn verhaal indrukwekkend.

Steeds weer tijdens het lezen van zijn woorden, bedacht ik mij: ‘Dit gebeurt echt. Dit gebeurt nu’.

Het is voor ons moeilijk om ons een voorstelling te maken van wat Andrii, en zovelen, daar overkomt. Een onwerkelijk gevoel.

Andrii is in staat om ons met het delen van zijn verhaal mee te nemen naar de grens tussen Oekraïne en Rusland.

Dit is de kracht van dit boek. De kracht van het verhaal van Andrii.

Het doet je als lezer beseffen dat deze oorlog – die soms als een ‘ver-van-mijn-bed-show’ kan voelen – nog steeds gaande is.

Naast Andrii’s belevenissen lezen we de persoonlijke brieven van medeauteur Gilles van der Loo. Hij schrijft deze brieven aan Andrii, maar laat bewust veel van zijn eigen zorgen en vragen achterwege om zijn vriend niet extra te belasten.

Deze intieme inkijk in Gilles’ gedachten biedt een waardevol tegengewicht: de verbinding tussen twee vrienden, ondanks de grote afstand in zowel fysieke als mentale zin.

Naast de woorden van Andrii, zijn ook de woorden en gedachten van Gilles indrukwekkend. Zijn verhaal en zorgen om Andrii raakten mij. Ook vond ik herkenning in wat hij schrijft.

De combinatie van Andrii’s verhaal en Gilles’ brieven maakt dit boek aangrijpend. Samen schetsen ze een pijnlijk eerlijke werkelijkheid, die wat mij betreft een diepe indruk achterlaat.

Dit boek is een reminder dat dit conflict niet vergeten mag worden. Het menselijke aspect, dat vaak verloren gaat in nieuwsberichten, wordt hier belicht.


Conclusie
‘Mens blijven aan het front’ is meer dan een verhaal over oorlog. Het is naar mijn mening een oproep tot empathie en herinnering.

Het verhaal van Andrii is de rauwe werkelijkheid. Het verhaal van een jonge man aan het front die gelooft het verschil te kunnen maken en vecht voor de vrijheid van zijn land.

Andrii is ook realistisch. Realistisch dat de mogelijkheid bestaat dat Oekraïne uiteindelijk misschien iets zal moeten opgeven om een einde te maken aan deze oorlog.

De woorden van Gilles zijn in mijn ogen niet alleen woorden van een vriend aan een vriend, maar weerspiegelen ook de gedachten en gevoelens van anderen in onze samenleving die achter Oekraïne staan.

Beide mannen hebben mij met dit boek geraakt. Mijn hart en gedachten gaan absoluut uit naar alle mensen in Oekraïne, maar ook zeker naar allen die hun toevlucht zochten in ons land.

Een absolute aanrader voor iedereen die begrijpt hoe belangrijk het is om de menselijke kant van een conflict niet uit het oog te verliezen.