Lezersrecensie
Een verhelderende leeservaring
Dat er verschillende soorten persoonlijkheidsstoornissen bestaan, dat weet iedereen denk ik wel.
Maar wat houden deze persoonlijkheidsstoornissen in? Wat zorgt ervoor dat de één er last van heeft en de ander niet?
Veel mensen hebben een vooroordeel als het gaat om antisociale persoonlijkheidsstoornissen. Vooral wat betreft ‘sociopathie’ en ‘psychopathie’.
Patric Gagne is sociopaat en wil met haar memoir vooroordelen verminderen en informatie geven. Maar slaagt ze hier in?
‘Sociopaat: een memoir‘ van Patric Gagne biedt een eerlijke kijk in het leven van iemand met de diagnose antisociale persoonlijkheidsstoornis.
Patric neemt de lezer mee in haar leven en haar ervaringen, van een jeugd gekenmerkt door emotionele afstandelijkheid tot haar pogingen als volwassene om met sociale normen om te gaan.
Samen met haar gaan we door de verschillende fasen in haar leven.
Wat meteen opvalt, is dat zij als kind al vrij jong weet dat ze anders is dan anderen. Waar anderen emoties hebben, heeft zij die niet of anders.
Schrijnend is het onbegrip vanuit haar omgeving. Wat het voor haar niet makkelijk maakt om haar weg in het leven te vinden en om impulsen te beheersen.
Patric beschrijft gebeurtenissen uit haar jeugd, zoals het stelen van auto’s en inbreken in huizen – daden die werden ingegeven door een verlangen om iets te voelen dat verder ging dan haar allesoverheersende gevoel van leegte.
Deze gebeurtenissen zijn niet alleen sensationeel; ze laten duidelijk haar innerlijke strijd zien.
Deze gebeurtenissen kwamen voor mij als lezer behoorlijk binnen. Waar het soms bijna voelt alsof je een fictieve roman leest, wordt het soms pijnlijk als je beseft dat dit echt haar leven is.
Een belangrijk aspect van het boek is Patric’s reis naar zelfinzicht en acceptatie.
We zien haar vallen en opstaan. We zien de ontwikkeling die zij doormaakt als persoon en daarnaast ook haar wil om haar stoornis te begrijpen en hiermee om te gaan.
Ook relaties en connecties met anderen komen hierbij aan bod. Iets wat mij persoonlijk raakte omdat acceptatie niet vanzelfsprekend is.
Haar streven naar een doctoraat in klinische psychologie en haar daaropvolgende carrière als therapeut onderstrepen haar vastberadenheid om haar eigen geest te begrijpen en anderen met soortgelijke diagnoses te helpen. Vooral dit laatste vond ik heel bijzonder om te lezen.
Persoonlijk vind ik het heel sterk als je je eigen verhaal en ervaringen kunt inzetten om anderen te helpen.
Wat mij betreft benadrukt dit het potentieel van mensen met antisociale persoonlijkheidsstoornis om een zinvol leven te leiden.
Patric’s emotionele afstandelijkheid, een kenmerk van haar stoornis, was voor mij als lezer fascinerend.
Het is soms moeilijk om je er een voorstelling van te maken, omdat je dit (over het algemeen) zelf niet zo voelt.
Patric is echter in staat om haar verhaal zo op te schrijven, dat je het steeds beter begrijpt.
Toch kan ik mij voorstellen dat niet iedereen dit zo zal kunnen ervaren. Het is soms moeilijk om emotioneel contact te maken met haar ervaringen.
Het epiloog van dit boek laat duidelijk zien dat als de wil er is, je ook een zo “normaal” mogelijk leven kunt leiden met een antisociale persoonlijkheidsstoornis.
En voor anderen met deze stoornis, lijkt mij dit een hoopvolle en krachtige boodschap.
Conclusie
‘Sociopaat: een memoir‘ is wat mij betreft een zeer interessant boek voor een ieder die meer wil weten over een antisociale persoonlijkheidsstoornis.
Ik zou zelfs zeggen dat het voor iedereen wel interessant is. Het biedt informatie, creëert begrip en doorbreekt taboes.
Patric schrijft boeiend, gedetailleerd en heel persoonlijk. Heel soms vinden we wat theorie terug, maar het is geen theoretisch boek.
Dit maakt dat het toegankelijk is voor een grote doelgroep.
Het is echt het verhaal van iemand die leeft en leert leven met een persoonlijkheidsstoornis.
Ik vond het absoluut een verhelderende leeservaring die vooroordelen over antisociale persoonlijkheidsstoornis ter discussie stelt.
Haar doel om begrip en meer studie naar het leven met een antisociale persoonlijkheidsstoornis onder de aandacht te brengen is in mijn ogen zeker geslaagd.
Maar wat houden deze persoonlijkheidsstoornissen in? Wat zorgt ervoor dat de één er last van heeft en de ander niet?
Veel mensen hebben een vooroordeel als het gaat om antisociale persoonlijkheidsstoornissen. Vooral wat betreft ‘sociopathie’ en ‘psychopathie’.
Patric Gagne is sociopaat en wil met haar memoir vooroordelen verminderen en informatie geven. Maar slaagt ze hier in?
‘Sociopaat: een memoir‘ van Patric Gagne biedt een eerlijke kijk in het leven van iemand met de diagnose antisociale persoonlijkheidsstoornis.
Patric neemt de lezer mee in haar leven en haar ervaringen, van een jeugd gekenmerkt door emotionele afstandelijkheid tot haar pogingen als volwassene om met sociale normen om te gaan.
Samen met haar gaan we door de verschillende fasen in haar leven.
Wat meteen opvalt, is dat zij als kind al vrij jong weet dat ze anders is dan anderen. Waar anderen emoties hebben, heeft zij die niet of anders.
Schrijnend is het onbegrip vanuit haar omgeving. Wat het voor haar niet makkelijk maakt om haar weg in het leven te vinden en om impulsen te beheersen.
Patric beschrijft gebeurtenissen uit haar jeugd, zoals het stelen van auto’s en inbreken in huizen – daden die werden ingegeven door een verlangen om iets te voelen dat verder ging dan haar allesoverheersende gevoel van leegte.
Deze gebeurtenissen zijn niet alleen sensationeel; ze laten duidelijk haar innerlijke strijd zien.
Deze gebeurtenissen kwamen voor mij als lezer behoorlijk binnen. Waar het soms bijna voelt alsof je een fictieve roman leest, wordt het soms pijnlijk als je beseft dat dit echt haar leven is.
Een belangrijk aspect van het boek is Patric’s reis naar zelfinzicht en acceptatie.
We zien haar vallen en opstaan. We zien de ontwikkeling die zij doormaakt als persoon en daarnaast ook haar wil om haar stoornis te begrijpen en hiermee om te gaan.
Ook relaties en connecties met anderen komen hierbij aan bod. Iets wat mij persoonlijk raakte omdat acceptatie niet vanzelfsprekend is.
Haar streven naar een doctoraat in klinische psychologie en haar daaropvolgende carrière als therapeut onderstrepen haar vastberadenheid om haar eigen geest te begrijpen en anderen met soortgelijke diagnoses te helpen. Vooral dit laatste vond ik heel bijzonder om te lezen.
Persoonlijk vind ik het heel sterk als je je eigen verhaal en ervaringen kunt inzetten om anderen te helpen.
Wat mij betreft benadrukt dit het potentieel van mensen met antisociale persoonlijkheidsstoornis om een zinvol leven te leiden.
Patric’s emotionele afstandelijkheid, een kenmerk van haar stoornis, was voor mij als lezer fascinerend.
Het is soms moeilijk om je er een voorstelling van te maken, omdat je dit (over het algemeen) zelf niet zo voelt.
Patric is echter in staat om haar verhaal zo op te schrijven, dat je het steeds beter begrijpt.
Toch kan ik mij voorstellen dat niet iedereen dit zo zal kunnen ervaren. Het is soms moeilijk om emotioneel contact te maken met haar ervaringen.
Het epiloog van dit boek laat duidelijk zien dat als de wil er is, je ook een zo “normaal” mogelijk leven kunt leiden met een antisociale persoonlijkheidsstoornis.
En voor anderen met deze stoornis, lijkt mij dit een hoopvolle en krachtige boodschap.
Conclusie
‘Sociopaat: een memoir‘ is wat mij betreft een zeer interessant boek voor een ieder die meer wil weten over een antisociale persoonlijkheidsstoornis.
Ik zou zelfs zeggen dat het voor iedereen wel interessant is. Het biedt informatie, creëert begrip en doorbreekt taboes.
Patric schrijft boeiend, gedetailleerd en heel persoonlijk. Heel soms vinden we wat theorie terug, maar het is geen theoretisch boek.
Dit maakt dat het toegankelijk is voor een grote doelgroep.
Het is echt het verhaal van iemand die leeft en leert leven met een persoonlijkheidsstoornis.
Ik vond het absoluut een verhelderende leeservaring die vooroordelen over antisociale persoonlijkheidsstoornis ter discussie stelt.
Haar doel om begrip en meer studie naar het leven met een antisociale persoonlijkheidsstoornis onder de aandacht te brengen is in mijn ogen zeker geslaagd.
1
Reageer op deze recensie