Lezersrecensie
Indrukwekkend en liefdevol
In ‘Wie praat, die gaat’ neemt Astrid Holleeder ons opnieuw mee in haar leven.
Ze vertelt ons hoe het nu met haar gaat, hoe haar dagelijks leven er uit ziet en hoe ze nog steeds onder de radar leeft.
Het boek laat zien dat de dreiging van haar broer Willem en zijn netwerk nog altijd een constante schaduw is over haar bestaan en dat van haar familie.
Astrid beschrijft hoe ze voortdurend moet waken voor haar veiligheid, en de angst en onzekerheid blijft voelbaar op elke pagina. De dreiging is zelfs zo groot dat ook haar dochter Miljuschka nu onder beveiliging leeft.
Persoonlijk vond ik dit ontzettend aangrijpend om te lezen. Miljuschka is inmiddels een bekende tv persoonlijkheid en je kunt je bijna niet voorstellen welke impact dit op haar leven moet hebben.
Waar ik in haar twee boeken na ‘Judas‘ het gevoel had veel herhaling te lezen en weinig nieuws, werd voor mij gaandeweg duidelijk dat er sindsdien toch het één en ander veranderd is in het leven van Astrid.
‘Wie praat, die gaat‘ laat zien dat de dreiging nog steeds aanwezig is, dat het in sommige opzichten zelfs erger is geworden, maar laat ook de veerkracht zien van Astrid en haar familie.
Als lezer werd ik echter wel regelmatig heen en weer geslingerd tussen medeleven en een kritische blik. Het is voor ons lezers soms lastig in te schatten of de angsten en voorzorgsmaatregelen volledig terecht zijn, of dat het bijna neigt naar paranoia. Worden ze echt gevolgd? Of lijkt alles verdacht?
Gezien de omstandigheden is het natuurlijk niet meer dan logisch dat alles verdacht is. Het moeten leven met dat gevoel en het niet kunnen en durven vertrouwen van anderen lijkt mij verschrikkelijk.
Astrid schrijft openhartig en zonder franje, wat je dicht bij haar en haar familie brengt.
Naast dat ze updates geeft over de periode na haar getuigenis, is de liefde voor haar familie in dit boek voelbaar. Met name de band met haar moeder en dochter komen in dit boek aan bod. Dit heeft mij absoluut geraakt.
Deze sterke familieband weet ze prachtig te vangen in haar woorden. Ondanks de voortdurende dreiging blijft deze liefde een lichtpunt in het verhaal.
De focus lag dit keer dus meer op de dynamiek en liefde binnen de familie. Dit maakt dit vierde boek in mijn ogen echt persoonlijk.
Ik kan als buitenstaander alleen maar respect hebben voor de manier waarop zij allen omgaan met de dreiging en onzekerheden.
Conclusie
‘Wie praat, die gaat’ is opnieuw een rauw en aangrijpend verslag van een leven onder constante dreiging.
Astrid Holleeder weet je met haar eerlijke en emotionele verhaal te raken, terwijl ze haar onvoorwaardelijke liefde voor haar familie voelbaar maakt.
‘Judas‘ was voor mij een eye opener en wat mij betreft is ‘Wie praat, die gaat‘ een waardige opvolger van dat boek.
Het bevat deze keer veel meer dan een opsomming van gebeurtenissen. Het is een ode aan haar familie.
Dit boek blijft hangen en geeft stof tot nadenken.
Ik blijf wel achter met een vraag die ik maar niet uit mijn systeem krijg. ‘Leest Willem Holleeder de boeken van zijn zus?’
Ze vertelt ons hoe het nu met haar gaat, hoe haar dagelijks leven er uit ziet en hoe ze nog steeds onder de radar leeft.
Het boek laat zien dat de dreiging van haar broer Willem en zijn netwerk nog altijd een constante schaduw is over haar bestaan en dat van haar familie.
Astrid beschrijft hoe ze voortdurend moet waken voor haar veiligheid, en de angst en onzekerheid blijft voelbaar op elke pagina. De dreiging is zelfs zo groot dat ook haar dochter Miljuschka nu onder beveiliging leeft.
Persoonlijk vond ik dit ontzettend aangrijpend om te lezen. Miljuschka is inmiddels een bekende tv persoonlijkheid en je kunt je bijna niet voorstellen welke impact dit op haar leven moet hebben.
Waar ik in haar twee boeken na ‘Judas‘ het gevoel had veel herhaling te lezen en weinig nieuws, werd voor mij gaandeweg duidelijk dat er sindsdien toch het één en ander veranderd is in het leven van Astrid.
‘Wie praat, die gaat‘ laat zien dat de dreiging nog steeds aanwezig is, dat het in sommige opzichten zelfs erger is geworden, maar laat ook de veerkracht zien van Astrid en haar familie.
Als lezer werd ik echter wel regelmatig heen en weer geslingerd tussen medeleven en een kritische blik. Het is voor ons lezers soms lastig in te schatten of de angsten en voorzorgsmaatregelen volledig terecht zijn, of dat het bijna neigt naar paranoia. Worden ze echt gevolgd? Of lijkt alles verdacht?
Gezien de omstandigheden is het natuurlijk niet meer dan logisch dat alles verdacht is. Het moeten leven met dat gevoel en het niet kunnen en durven vertrouwen van anderen lijkt mij verschrikkelijk.
Astrid schrijft openhartig en zonder franje, wat je dicht bij haar en haar familie brengt.
Naast dat ze updates geeft over de periode na haar getuigenis, is de liefde voor haar familie in dit boek voelbaar. Met name de band met haar moeder en dochter komen in dit boek aan bod. Dit heeft mij absoluut geraakt.
Deze sterke familieband weet ze prachtig te vangen in haar woorden. Ondanks de voortdurende dreiging blijft deze liefde een lichtpunt in het verhaal.
De focus lag dit keer dus meer op de dynamiek en liefde binnen de familie. Dit maakt dit vierde boek in mijn ogen echt persoonlijk.
Ik kan als buitenstaander alleen maar respect hebben voor de manier waarop zij allen omgaan met de dreiging en onzekerheden.
Conclusie
‘Wie praat, die gaat’ is opnieuw een rauw en aangrijpend verslag van een leven onder constante dreiging.
Astrid Holleeder weet je met haar eerlijke en emotionele verhaal te raken, terwijl ze haar onvoorwaardelijke liefde voor haar familie voelbaar maakt.
‘Judas‘ was voor mij een eye opener en wat mij betreft is ‘Wie praat, die gaat‘ een waardige opvolger van dat boek.
Het bevat deze keer veel meer dan een opsomming van gebeurtenissen. Het is een ode aan haar familie.
Dit boek blijft hangen en geeft stof tot nadenken.
Ik blijf wel achter met een vraag die ik maar niet uit mijn systeem krijg. ‘Leest Willem Holleeder de boeken van zijn zus?’
1
Reageer op deze recensie