Bloedband

Liam St. James. Ik liet me niet door hem breken, maar kennelijk heb ik hem een klein deel van mijn hart laten stelen. Want hoe hard ik het ook probeer ik kan hem niet meer van me afschudden.
En nu is hij terug, de grote boze wolf. Is hij mijn ontvoerder of is hij mijn beschermer? Wordt hij mijn ondergang of zal hij eindelijk de verlossing vinden waar hij zolang naar zoekt?

Rosemary Hart heeft toch nog een vervolg geschreven op Duister hart en wat was ik hier blij mee. Hoewel het eerste deel los gelezen kan worden, liet dat verhaal me op de een of andere manier toch met vraagtekens zitten. Haar schrijfstijl is weer heerlijk om te lezen en ze weet op de juiste momenten de spanning in het verhaal te plaatsen.

We gaan verder waar deel een is gestopt. Liam St. James zit opgesloten in een gevangenis en Julliet kan doorgaan met haar leven, maar toch laat hij haar niet los. Ze zou een hekel aan het moeten hebben en ver bij hem uit de buurt moeten blijven, maar ze heeft een stukje van haar hart aan hem gegeven. Het boek opent met brieven die Liam uitwisselt met zijn zus en daarin wordt het startsein gegeven van het verhaal. Zodra Liam uit de gevangenis is wilt hij op zoek gaan naar zijn broertje en daar heeft hij alles voor over, zelfs weer op het pad gaan wat hem in de eerste instantie in de problemen heeft gebracht. Tijdens een van die wegen kruist hij wederom weer met Julliet en herhaalt hij ook hier de stappen die in deel een ook genomen zijn. Hij beschermt haar, maar tegelijkertijd ontvoert hij haar. Beide zijn ze niet goed voor elkaar en toch zijn ze voor elkaar gemaakt. Het afstoten en het aantrekken is genieten, maar soms ook wel vermoeiend. Julliet is een meisje die ik soms wel door elkaar wil schudden omdat ze geen keuze lijkt te willen maken. Desondanks maken ze beide een groei mee die passend is voor hun.

Hoewel het een boek is wat eigenlijk niet nodig was, ben ik blij dat hij er toch gekomen is. Ben ik helemaal tevreden met de afsluiting van de serie? Nee, want ik ben niet dol op soort van open eindes die ook als gesloten zouden kunnen worden ervaren. Dit is denk ik meer een persoonlijk ding dan echt kritiek op het verhaal, want al met al is het een leuke duologie om te mogen lezen.

Ik wil Rosemary Hart bedanken voor dit recensie-exemplaar.