Een vrij vlak verhaal.

Amor Swart is dertien jaar als haar moeder Rachel overlijdt. Het is 1983 en de plaats van handeling is een boerderij vlakbij Pretoria, Zuid-Afrika. Amor is de jongste in een gezin van drie kinderen, de oudste is de zoon Anton die dan in militaire dienst zit, de tweede is Astrid net als de jongste, Amor, een dochter. De schrijver maakt een knipoog door deze blanke boerenfamilie Swart als achternaam te geven.
Er is gedoe over de begraafplaats van moeder, omdat ze enige tijd voor haar overlijden de Joodse religie (weer) is gaan belijden.
Amor herinnert haar vader, Manie (van Hermanus), aan de belofte die hij zijn vrouw heeft gedaan om na haar overlijden het huisje waar de gekleurde huishulp Salomé woont aan Salomé te schenken. Daar komt veel commentaar op van de andere gezinsleden en oom Ockie en tante Marina. Vader kan zich deze belofte (dus) niet meer herinneren.

Ja, en zo wikkelt het verhaal zich af zonder bijzondere of opzienbarende gebeurtenissen. Mensen gaan vreemd, ze scheiden, gaan naar de kerk en de kroeg, alledaagse dingen. Ook enorme omwentelingen in Zuid-Afrika komen er bekaaid af in dit boek, zoals de vrijlating van Mandela, einde van de Apartheid, Zuma; deze hebben iets meer diepgang verdiend.
Damon Galgut heeft er voor gekozen om het niet zo nauw te nemen met de interpunctie wat het lezen erg bemoeilijkt, evenals het onverwacht wisselen van perspectief soms zelfs in één zin.
De enige die wat afwijkt van de anderen is Amor. Ze woont in Durban, in Londen en cijfert zichzelf weg om medemensen, armen en daklozen te helpen. Maar is Amor wel een kind van Manie? Rachel en Manie sliepen in die tijd immers apart?
En de belofte? Wordt die ingelost? Bij het overlijden van pa? Of bij het overlijden van Anton?
Wat denkt u?