Als de dood zucht.

Het verhaal speelt zich af in een psychiatrische jeugdkliniek begin jaren negentig.

Acht bewoners zijn in een groot huis tot elkaar en het leven veroordeeld. Hoe overleef je op een plek waar niets is wat het lijkt en waar de wereld, gezien door jouw ogen, een illusie is? Dit boek lees je niet, dit boek beleef je en het verhaal en zijn bewoners zul je nooit meer vergeten.

Mijn mening: Het boek heeft mij geraakt. Ik heb zelf ervaringen in de psychiatrie en door deze schrijfstijl had ik het gevoel er weer middenin te zitten. Het is heel goed geschreven, echter wordt er een hoop in gevloekt, maar dat is wel typerend in de psychiatrie met dit soort jongeren. Je moet er wel tegen kunnen. In zijn vorige twee boeken werd nauwelijks gevloekt dus het verbaasde mij een klein beetje. Echter sluiten de verhalen op elkaar aan. Ik las ze in een andere volgorde en dat maakt toch in deze niets uit. Een auteur om in de gaten te houden. Graag en snel gelezen!