De dagen die komen.

Amande had nooit gedacht dat pijn zo intens kon zijn. Ze trekt zich terug in een afgelegen huis in Auvergne om haar verdriet ten volle te beleven.De dagen volgen elkaar op, de zon schijnt uitbundig, maar Amande ziet het niet. Wanneer ze bij toeval op de tuinkalenders van de voormalige bewoonster van het huis stuit, besluit ze de oude, verwaarloosde tuin nieuw leven in te blazen. Met behulp van de handgeschreven aantekeningen van mevrouw Hugues gaat Amande aan de slag. In de loop van de seizoenen put ze uit dit contact met de aarde de kracht om opnieuw te bloeien en zich open te stellen voor unieke ontmoetingen. En elke nieuwe dag wordt weer een belofte voor de toekomst. In deze moedige en emotionele roman nodigt Mélissa Da Costa ons uit om onze zintuigen en ons hart wijd open te stellen.

Al het blauw van de hemel vond ik een geweldig verhaal van deze schrijfster. Mijn verwachting was dan ook hoog toen ik aan dit boek begon. Het is in de eerste persoon geschreven. Daardoor gaat Amande dan ook echt leven in je hoofd. Je beleeft alles met haar mee. Haar rouw maar ook hoe ze anders in het leven komt te staan nadat ze zich teruggetrokken heeft in het eenzame landhuis. Het is een twijfelgeval. Tegelijkertijd wel heel mooi maar er zit weinig spanning in het verhaal en kabbelt voort. Je moet er wel van houden.