Verboden tranen.

Sanne Philips en Luca Borra, rechercheurs bij de politie Hoorn, staan voor een van de moeilijkste zaken uit hun carrière. In het tuinhuis van een groot landhuis worden vier lichamen ontdekt, waarvan twee in verre staat van ontbinding. Het motief van de dader is een mysterie. De oorspronkelijke bewoners van het huis, Max en Sophie Tildro, zijn om het leven gekomen bij een auto-ongeluk en de huidige bewoner, hun zoon Jack, is al ruim twintig jaar vermist. Zijn toenmalige partner Sarah is eveneens onvindbaar. De rechercheurs duiken in het verleden van Jack en Sarah en stuiten op een aantal onverklaarbare gebeurtenissen. Ondertussen krijgen Sanne en Luca te maken met een andere zaak, de vermissing van een oude vrouw. In eerste instantie lijkt dit een losstaande zaak, maar al snel rijst de vraag of deze vermissing verband houdt met de vier moorden. Sanne en Luca moeten alle zeilen bijzetten om te ontrafelen wat zich in het verleden heeft afgespeeld.

In het vorige deel al kennis gemaakt met Sanne en Luca van de politie in Hoorn. Hun privéleven loopt netjes door gaandeweg het verhaal. Het verhaal zelf is heel goed opgebouwd. Je hebt als lezer totaal geen idee wat de zaken waar tegenaan gelopen wordt, met elkaar te maken hebben.
Dat houdt de vaart er heel goed in. Ik herinner mij zelfs nog bij de totstandkoming van dit verhaal dat je mee kon doen om een rol te winnen in het boek. Laat ik één van de personages dan ook persoonlijk kennen en het was heel erg leuk om haar te herkennen in het verhaal! Het einde zag ik niet aankomen en als veellezer vind ik dat best een aangename verrassing! Wat ik ook erg goed vind is dat er weinig herhaling in het verhaal zit en dat het goed doorleest. Ik ga dan ook graag verder met het volgende deel.