The Ashes and the star cursed king

In dit tweede deel van de Kronen van Nyaxia gaan we verder waar we in deel een gestopt zijn. Als lezer rol je zo weer verder in het verhaal. Dat vind ik wel een pluspunt. Al moet ik zeggen dat er af en toe ook nog herinneringen naar boven komen waardoor je kleine uitstapjes maakt naar het eerste deel en weer weet hoe het nu precies zat.

Oraya is verdrietig. Alles wat zij ooit heeft gehad is niet meer. Ze zit gevangen in haar eigen koninkrijk. Door haar gevangenschap kan ze veel nadenken en dat maakt dat ze ook in de diepte springt als het gaat om haar omgang met haar vader. Ze krijgt steeds meer twijfels. En dan hebben we aan de andere kant van haar muur Raihn. Iemand waar ze zich enorm in vergist heeft. Ze is dan ook van mening dat ze hem niet meer kan vertrouwen ongeacht wat ze voor hem voelt.

Waar ik in deel een mee op avontuur ging met Oraya en Raihn en ook echt de spanning voelde, is dit in dit tweede deel voor mij ver te zoeken. Het valt me op dat de gebeurtenissen heel uitgebreid verteld worden waardoor ik het langdradig vind worden en mijn aandacht verslapt. Ik merk dat ik dit heel jammer vind, want ik heb zo genoten van deel een.
Begrijp me niet verkeerd, het verhaal gaat verder en er gebeurd veel. Dus als lezer wordt je getrakteerd op doldwaze, gevaarlijke gebeurtenissen. Maar de vaart mis ik.

In het geval van Oraya en Raihn, ze leren veel in dit tweede deel. Ze ervaren grenzen en die van andere niet proberen te doorbreken. Ze maken als personage een groei door met vallen en opstaan.

Ondanks dat ik dit deel wat tegen vond vallen door het ontbreken van de vaart ben ik toch heel erg benieuwd naar het derde deel van de Kronen van Nyaxia.