Gestage, steekhoudende thriller

Blauwe sneeuw vind je in Canada. Het is de kleur van verse sneeuw onder een winterse hemel, en niet overal te zien. Het is de observatie die Arletta Browning maakt, politiechef van Charlottetown, hoofdstad van Prince Edward Island, net voor ze het laatste, beslissende stuk van de plot aanvat, wellicht zelfs van haar leven. Hoewel die laatste veronderstelling dadelijk kan afgevoerd worden, want Blauwe sneeuw is het derde boek in de cyclus rond Chief Arletta Browning en Gunt Anderson.

Prince Edward Island ligt helemaal in het zuidoosten van Canada, aan de grens met de Verenigde Staten, met eilanden als New Foundland en Nova Scotia in de buurt. In de zomer ligt het eiland (tevens een Canadese provincie) in het bereik van Amerikaanse toeristen, maar in de winter zijn de eilandbewoners overgeleverd aan de natuurelementen. Dat geldt ook voor de verrotte vissersboot met 61 vluchtelingen die in stormweer op het eiland strandt. De politie vindt de vracht, dagen later. Alle vluchtelingen zaten vast als ratten in de val: er zijn geen overlevenden, de bemanning heeft hen in de steek gelaten. Die bemanning, vier zware jongens, is weggedoken in een verlaten boerderij. Iedereen zoekt hen, ondanks dit hondse weer. De politie uiteraard, onder leiding van Chief Browning, maar ook Gunt en Morris, beiden met een politieverleden maar nu ingehuurd als detective. Parallel werkt een moordcommando van zes huurlingen dat deze bemanning én de opdrachtgever moet elimineren. Mislukkingen in deze mensensmokkel worden duidelijk niet getolereerd.

Met deze ingrediënten creëert Nellie Mandel een ijzersterke thriller. De bemanning van het schip, waaronder psychopaat Mike, breekt uit en laat een bloedig spoor na. De commando’s doen een zinloze interventie. Chief Browning bekvecht met de burgemeester van de stad, Burke, een gerehabiliteerde gangster, en wantrouwt de man voortdurend voor diens zakelijke belangen. Dat is het vervolg van de verhaallijn uit de twee boeken die vooraf gingen. Gunt wantrouwt evenzeer zijn onbekende opdrachtgever en probeert Browning niet voor de voeten te lopen. Heel wat mensen worstelen dus de hele tijd met de sneeuw, hun geweten en hun vastberadenheid. Het ene loopt vloeiend in het andere, de krachten die deze thriller drijven zijn eenvoudig maar raak.
Het “eiland-bewustzijn” speelt een belangrijke rol, zowel psychologisch als geografisch. Het is een verstandige keuze van Mandell om haar romans in deze contreien met beperkte bereikbaarheid te laten spelen. 'Less is more'. Door de grenzen die de omgeving en de natuur het verhaal opleggen, wordt het belang van de personages groter. De patholoog bijvoorbeeld, die in het begin van het verhaal haar constatatie mag doen, is de enige van het eiland. De zestig lijken zijn veel te veel voor het mortuarium van het enige grote hospitaal, dus wordt een koelruimte van een vishandelaar geconfisqueerd. Het zijn maar details, maar ze maken het verhaal reëel, alsof je zelf met je voeten in de Canadese sneeuw staat.
Dat is des te opmerkelijker omdat Nellie Mandel de vrouwelijke mantel is voor Guido Eeckhaut, zoals hij zelf onthulde op de laatste Hercule Poirot-proclamatie. Hij was er twee keer voor genomineerd, als Eeckhaut en als Mandell. Wat mij betreft mag Eeckhaut een geslachtsverandering ondergaan, want als Mandell valt hij beter te pruimen.

Blauwe sneeuw blinkt niet uit door plotwending, literaire krachtpatserij of spektakel, maar als gestage, steekhoudende thriller is dit grote klasse. Nooit gedacht dat ik dat zou zeggen van de auteur die ook het manke Vulkaan heeft geschreven. De afzondering in Canada moet Eeckhaut goed hebben gedaan.