Ballistisch hoogstandje maar excessief geweld

Scott McEwen heeft een benijdenswaardige reputatie opgebouwd als coauteur van American Sniper, verfilmd door Clint Eastwood. Met The sniper and the Wolf start hij een nieuwe serie: Sniper-elite, die hij samen schrijft met Thomas Koloniar, een voormalig politieman. In het Engels zit men aan vier stuks, dit is de eerste Nederlandstalige vertaling.

Dat dit soort boeken een populair succes zijn, hoeft geen betoog. Mensen afknallen mits a Licence to kill is ‘sexy’ omdat het de lezer in de positie van de schutter dwingt. In de wereld van de spionage wemelt het bovendien van standpunten, personages, landen, opportuniteiten, zodat verrassingen worden gegarandeerd. Waar het vooral aan ontbreekt zijn scrupules. Vandaar dat op dit boek het cachet Meer boek voor mannen prijkt. Gevoelige lezers lopen beter een straatje om.

Gil Shannon is de sniper. Om drie uur ’s nachts ligt hij op een goederenwagon in een buitenwijk van Parijs, te wachten tot hij een kogel door Dokka Oemarov kan jagen, een van de meest gezochte terroristen ter wereld. Shannon wordt gecoacht per satelliet door CIA-man Bob Pope, een vertrouweling van de Amerikaanse president. Op het moment suprême wordt zijn hinderlaag verhinderd door een andere sniper, Sasha Kovalenko, iemand met uitzonderlijke kwaliteiten, in dienst van Tsjetsjeense rebellen. Amerika en Rusland geven deze liquidatie de hoogste prioriteit, want de westerse wereld wacht een ramp als Oemarov en Kovalenko in hun plannen zouden slagen. Daar heb je het zaligmakende motief. Shannon krijgt een vrijgeleide naar de Kaukasus, weliswaar onder begeleiding van Majoor Ivan Dragoenov, een Spetsnaz, en uitmuntend scherpschutter. Dragoenov draagt de tattoo van de Spetsnaz, een wolvenkop. Hij is de Wolf uit de titel.

De tweede verhaallijn speelt zich af in de Verenigde Staten, waar Pope de opdracht krijgt de CIA te hervormen. Daardoor wordt Pope zelf een doelwit. Hij overleeft tot twee keer toe een aanslag en moet de rest van het verhaal vanuit de ziekenboeg opereren.

Bevalt het eerste deel van het boek enigszins door de aanhoudende actie, dan lijdt het verdere verloop sterk aan geloofwaardigheid. Driehonderdvijftig pagina’s lang rennen Shannon en Dragoenov voor hun leven: Van Parijs naar Sicilië over Malta naar Moskou, zo naar de Kaukasus. Onderweg tuimelen ze van de ene hinderlaag in de andere shoot-out. Terwijl de sniper en de wolf zich schietend een weg banen geraak je gegarandeerd de tel kwijt.

McEwen zorgt ervoor dat de schietpartijen interessant blijven door veel te variëren. Hij is daarom even nauwgezet in het beschrijven van de technische specificaties van de wapens als dat hij creatief is met het kiezen van manieren om te sneuvelen. Ingewanden druipen uit buiken, tanden worden uit gebitten geschoten, ogen uit kassen getrokken en - o ja, hoofden behoren te ontploffen als pompoenen. De tegenstanders sneuvelen met bosjes tegelijk, terwijl Shannon en zijn maat voortdurend stukjes lichaam verliezen.

Soms herinnert McEwen zich op tijd dat hij aan een plot moet werken en laat hij zijn held Shannon wat tijd verliezen met menselijke trekjes. Zo krijgt hij in Istanboel medelijden met een bende uitgebuite hoeren, die tegen hun zin worden vastgehouden. Shannon schiet de hele tent naar de verdommenis (volgens het bekende recept van pompoenen en doorboorde ingewanden), en zet de hoeren op een vliegtuig richting Amerika.

McEwen is zo begaan met zijn stoere helden, die regelmatig sarcastisch uit de hoek komen, dat hij de zeldzame lichtpunten in het verhaal vergeet te gebruiken. Wanneer ze in Sicilië een auto stelen van een knappe Italiaanse, Claudina, blijft die koppig in de wagen zitten omdat ze haar auto niet kwijt wil. Claudina kon een humoristische, menselijke noot in dit verhaal zijn, maar verdwijnt van de ene bladzijde op de andere.

Tot slot: wapenfreaks zullen wellicht smullen van de overvloed aan technische details van het geciteerde wapentuig. Rotatiesnelheid, mechanische tekortkomingen, munitie, gewicht, richtingscorrecties: al die dingen waarmee een sniper moet rekening houden. Wie daar niet zo door geboeid is, steekt zijn tijd beter in een ander boek.