Adieu giraffen, welkom aan de vleermuizen

In Antwerpen rijdt een busje in op een bankgebouw, het lijkt een terroristische aanslag, maar dan een waarbij de terroristen uitsluitend zichzelf opblazen. Toch is er een staartje aan dit geval dat het team van Liese Meerhout intrigeert: een van de slachtoffers is Bruno Deloovere, een ex-collega, die blijkbaar aan lager wal is geraakt. Het busje bleek het eigendom van zijn werkgever, een garagehouder, maar de sporen in die richting lijken niets op te leveren.

Goed dat er een tweede moord gebeurt: dit keer op Alexander Pevenijns, een rechter bij het hof van beroep. En dus staat de Procureur des Konings heetgebakerd klaar op de plaats delict om Liese in te lichten dat dit slachtoffer wat belangrijker is dan een ander. Helemaal ongelijk heeft hij niet, want de dag erna is dit nieuws dat inslaat als een bom. De nervositeit schiet de hoogte in.

Het wordt helemaal te bar als Liese ternauwernood ontsnapt aan een aanslag van een motorrijder. Ze wordt daarom incognito verstopt in de Antwerpse binnenstad. Dankzij de relaties van haar collega Masson, komt ze terecht in een klein pension in de oude centrumwijk. Ze wordt slechts zijdelings betrokken in het onderzoek, want voor haar eigen veiligheid mag ze geen voet meer buiten zetten. Het klikt echter goed met de zoon van het pension, een prima kok, die haar verleidt met zijn gerechten. Masson komt elke dag op bezoek om de vorderingen in het onderzoek te melden. Tot ze beseft dat ze de confrontatie zelf moet aangaan.

Toni Coppers heeft al betere plots bedacht dan deze, maar dat is het enige minpunt aan De vleermuismoorden. Zelfs met deze elementen weet hij vakkundig de spanning op te bouwen en Liese als centrifugale kracht uit te spelen. Haar teamleden reageren allemaal verschillend op haar. Masson lijkt een bezorgde vader, maar is niet helemaal vrij te pleiten van drankmisbruik. Laurent ontpopt zich zoetjesaan tot een jonge, goede inspecteur, maar denkt erover de politie te verlaten. Met Sofie ligt Liese echter stilaan op ramkoers. Als dat nog maar goed komt.
Bijzonder spijtig is dat Liese haar appartement in de Provinciestraat zal verlaten. Weg is dan het stukje dierentuin waarover ze vrij zicht had, weg is een dankbare metafoor waarover Coppers kon gaan. Benieuwd met wat hij nu zal komen.

De titel van het boek is tevens het leidthema van het boek, en valt terug op de vakantie van Masson, die in Portugal het kasteel van Mafra bezocht. Hij kan niet zwijgen over de bibliotheek van dat kasteel, dat vol vleermuizen zit, die bij nader inzien eerder iets verhinderen dan hinderen. Vandaar de titel. Mooie vondst.