Het boek wemelt van de halfbakken figuren die de sterke historische context echter niet kapot krijgen.

Je denkt dat New York op 11 september 2001 voor het eerst door een terroristische aanslag werd getroffen? Think again. Op 16 september 1920 ontplofte om 12.01 een bom in Wall Street, New York, tussen het beursgebouw en J.P. Morgan Company, grootste bank van het land. Balans: 38 doden, 143 zwaar gewonden en een nationale paniek die als een vloedgolf door het land gleed. De aanslag werd noch opgeëist, noch opgelost. Daardoor konden gezaghebbers, de media en de publieke opinie jaren lang lustig speculeren. De Wall Street Bombing was niet de eerste bomaanslag in de Verenigde Staten, wel de dodelijkste en meest onredelijke. Een politiek motief leek te ontbreken. De overheid nam de gelegenheid te baat deze bomaanslag volop te recupereren en voedde de gangbare overtuiging dat de bolsjewieken het hart van het kapitalisme wilden treffen. Het BOI (voorloper FBI), geleid door commissaris Flynn, stuurde alvast het onderzoek in die richting. De dag na de aanslag ging Wall Street over naar business, as usual. De lang vergeten Wall Street Bombing vormt het kloppende hart van de roman Doodsinstinct van Jed Rubenfeld. Alle details kloppen, alle speculaties worden opgesomd. Flynn speelt een figurantenrol, De doodzieke president Woodrow Wilson wordt slechts geciteerd, maar kabinetsleden McAdoo, Houston en Palmer spelen een actieve rol Daartussen dropt Rubenfeld zijn fictieve personages: rechercheur Jimmy Littlemore, dokter Stratham Younger, wetenschapster Colette Rousseau en haar jongere broer Luc.
Terwijl Younger en Littlemore zich bekommeren om de hulp aan slachtoffers worden Colette en Luc ontvoerd door een bende nietsnutten. Littlemore en Younger ontdekken de schuilplaats al snel en weten Colette en Luc te redden.
In vele boeken ben je dan aan bladzijde 200, hier zit je maar aan 57. In een wervelend relaas komen vervolgens aan bod: de Eerste Wereldoorlog, Sigmund Freud, Marie Curie, een complot in Washington, een wraaktocht van Colette naar Wenen en de diefstal van de nationale goudreserve. Het is duidelijk dat Rubenfeld te veel hooi op zijn vork neemt. De rol van Marie Curie is vaag, die van Freud heeft beter. Het lijkt erop alsof Freud in het verhaal is gebracht vanwege Freud en niet andersom. Rubenfeld is namelijk een psycholoog/filosoof die promoveerde op Freud en die bagage absoluut wil meenemen in zijn romans.
Het boek wemelt van de halfbakken figuren die de sterke historische context echter niet kapot krijgen. Soms krijg de lezer de indruk dat die informatie verwerkt voor drie boeken, met drie verschillende plots. Rubenfeld doet zijn best ervoor te zorgen dat zijn fictieve personages de plot dragen, maar slaagt er niet helemaal in. Littlemore pakt te pas en te onpas uit met deducties à la Sherlock Holmes. Younger is een patriot eerste klas, even goed met de bajonet als met het scalpel, Colette is een mystieke schoonheid met een missie. Luc niet veel meer dan het motief om Freud bij te betrekken. Al bij al is er geen “Beschränkung”. Doodsinstinct kan gerust 100 bladzijden missen en zou daar een stuk beter van worden. Het verhaal heeft fond maar wordt overwoekerd door details die door hun aantal eerder bevrijdend dan bekorend werken. In een nawoord van 6 bladzijden doet de auteur er nog eens een schepje bovenop
Wall Street Bombing: toch een hiaat opgevuld op mijn harde schijf …