Saai!

Arthur Doringen lijkt voor het ongeluk geboren. In zijn vorig avontuur, Coeur de Boeuf, verloor hij zijn vrouw en dochter, en nu, in De Nabucco-moorden, is hij de CEO van de Emilius-holding, een familiebedrijf waarin hij de enige buitenstaander is. Ook dat is om moeilijkheden vragen. Die beginnen dan ook in Istanboel, waar een bankdirecteur wordt vermoord. Een dag later wordt de politicus Albert Caels in Antwerpen neergekogeld.

Deze twee moorden vormen de start van een intrige, van waaruit auteur Ignace Dermaux een vrij ingewikkelde maar deugdzame roman weeft, met vele personages en verwikkelingen. Om deze intrige op te pikken moet de lezer echter een karrenvracht personages incasseren, een behoorlijk aantal verhaallijnen beheersen en nieuwsgierig blijven tot het einde. Dermaux vindt het immers een kunst om het mysterieuze zo lang mogelijk te rekken en helemaal op het eind alle eindjes aan elkaar te knopen. Het Agatha Christie complex, zo je wil: het kan werken, maar niet altijd en niet hier. Het voorwoord is overbodig en wordt bovendien herhaald in de eerste hoofdstukken. De familiestructuur met stamboom achteraan is evenmin van aard om de lezer een rustige afloop te verzekeren. En alles wat ertussen zit is lichtjes monotoon. O nee, niet door het taalgebruik, want dat is zeer correct en verzorgd. Dermaux kan schrijven. De moeilijkheid met deze De Nabucco-moorden is echter dat het narratieve doorgaat en maar blijft doorgaan. Het verhaal is één langgerekte uitwerking van een verhaal in plaats van het verhaal zelf. Er staan nauwelijks dialogen in het boek.

Als lezer zit je de hele tijd te wachten op de actie. De auteur doet zijn best om alles te laten kloppen. Hij beschrijft moeiteloos de ingewikkelde financiële wereld van investeringen, en weidt zo nu en dan uit over de mentale druk van Arthur. Hij alludeert op maffiapraktijken met Russisch gas, op duistere familie-intriges, en beschrijft soms rauwe seks.

Ignace Dermaux heeft een lange romanstructuur uitgeschreven die als basis zou kunnen dienen voor de roman die hij echt moet schrijven, maar dan met meer vlees aan de botten. Het zou een stuk minder saai om lezen zijn.