De ondraaglijke traagheid van een beloftevol verhaal

Al van bij de eerste zin in dit boek wordt aangegeven wat er met River Cartwright zal gebeuren:

'Zo gleed River Cartwright van het snelle spoor af en schaarde hij zich onder de trage paarden.'

River is een geheim agent van MI5, in achtervolging op een ‘doelwit, dat een wit T-shirt draagt onder een blauw overhemd'. Een rugzak op de rechterschouder en een oortje bevestigen het cliché: deze man is iets van zin. Wanneer River, samenwerkend met heel wat collega’s, de jongeman oppakt in een metrostation, blijkt het echter een onschuldige kerel. In de rugzak steekt een lunchdoos. Verdomme, was het dan een wit overhemd en blauwe T-shirt? Voor alle zekerheid laat River het station ontruimen. Hij eist toegang tot cameratoezicht en spot een kerel, die wél de juiste kleurcombinatie draagt. Maar River komt net te laat om diens zelfmoordaanslag te verijdelen.

Daardoor belandt River voor de rest van zijn carrière bij de Trage Paarden. De Trage Paarden werken in Slough House, een plek in Barbican in Londen, verstopt tussen een Meeneem-Chinees en een kruidenierskiosk met dvd-verhuur, vier hoog, met een bepaald ontmoedigende entree. Als je ‘Slough House’ uitspreekt met een Cockney-accent kom je uit op Slow Horse. Juist. Goed gevonden.

In Slough House zit een oninteressante bende, immuun voor elkaar, 'pierenwerk' te verrichten dat haast zeker totaal nutteloos is. Slough House is een virtueel strafkamp voor mislukte agenten, onder de duim gehouden door hun bazen: de Honden die regeren vanuit Regent's Park.

Nadat de lezer een uitgebreide inkijk kreeg in opzet, functie en bemanning van Slough House, kantelt het verhaal doordat een jonge Pakistaan wordt ontvoerd en geprepareerd wordt voor een onthoofding, die op internet zal worden uitgezonden. Op een of andere manier raken alle leden van Slough House hierbij betrokken en worden ze, zeer tegen hun jarenlange apathie in, gedwongen om actie te ondernemen. Zo komen ze er langzaam achter dat ze misschien zelf, en Jackson Lamb, het hoofd van de Trage Paarden, in het bijzonder, het uiteindelijke doelwit lijken van een onzichtbare vijand. De jonge Pakistaan lijkt een soort van lokaas. En aan het andere eind van de hengel staat Diane - Lady Di - , een van de officieren bij Regent’s Park.

Het personage River lijkt de noodzakelijke observator die de twee werelden kan vergelijken. Hij komt vast te zitten in de eindeloze inertie van Slough House en probeert te begrijpen wat wel en niet rond hem gebeurt. De auteur spendeert ettelijke pagina’s en vele personages aan de sfeer van Slough House. Als lezer vraag je je voortdurend af waar dit naar toe gaat en het is maar dankzij de bijwijlen briljante sfeerschepping en bedwelmende verbale kracht van Herron dat je over een aantal dode punten geraakt. De eerste scène, die in het station, bruist van actie, die de rest van het boek ontbeert. Pas wanneer de trage paarden uit hun lethargie worden getrokken geraakt het verhaal opnieuw in een stroomversnelling.

Trage Paarden wordt aangekondigd als het eerste boek van een reeks dat de wereld benadert van MI5, een moderne versie van de wereld van George Smiley van John le Carré. Dan zit je bij Herron goed, want de man stapelt de Engelstalige boekenprijzen op. Een Dagger van hier een Award van ginder, meestal genomineerd, soms winnaar.

Dat Herron zijn tijd neemt om zijn verhaal te vertellen is ongetwijfeld nodig om een fundament te geven aan zijn serie, maar werkt nefast voor dit boek. In de hoop dat de briljantste delen van deze serie zeker nog zullen komen krijgen de Trage paarden een ferme tik tegen de billen