De ondraaglijke lichtheid van een gangsterbestaan

Zeggen dat Dennis Lehane een auteur is die mythische proporties aanneemt zou overdreven zijn, maar zeker is dat zijn naam iedereen in Amerika wat rechter op de stoel doet zitten. Drie van zijn boeken werden verfilmd: Mystic River, Gone Baby gone  en Shutter Island. Ook Nachtleven  zit in de 'pipeline' voor Hollywood. Nachtleven (Live by Night ) is de voorloper van Verloren wereld (World gone by ). Beide boeken zijn perfect los van elkaar te lezen, hoewel de personages natuurlijk evolueren.

In Nachtleven  was Joe Coughlin een jonge, roekeloze gangster, die het zichzelf in Boston moeilijk maakt, door de top te irriteren, en zijn vader, een corrupte politiecommissaris, voor schut te zetten. In de gevangenis wordt hij beschermd door de maffia, waarvoor hij na vrijlating naar Tampa (Florida) moet om de nieuwe rumhandel te organiseren. Hij leert er Graciela kennen, die hem een zoon schenkt. Doordat de problemen Joe blijven achtervolgen, moeten ze uitwijken naar Cuba. Terug in de Verenigde Staten, wordt Graciela neergeschoten.

Al dit ging vooraf aan Verloren wereld, waarin Joe opnieuw in Tampa leeft, met zijn zoon Thomas. Joe laat de vuile zaakjes over aan zijn maat Dion, die voor Thomas als een oom is. Joe houdt het perfect legaal, onderhandelt zowel met regering als met onderwereld over zaken.

"Joe Coughlin was in deze stad de brug tussen alles wat publiekelijk werd verkondigd en wat achter de schermen werd bekokstoofd."

Dat kon nog lang duren als niet Theresa, een professionele moordenares voor rekening van King Lucius, een huishoudelijke ruzie beslechtte door haar echtgenoot met een croquethamer naar het land der ex-en te helpen.

"De forensische recherche kwam tot de conclusie dat Theresa, nadat ze de eerste verlammende slag had toegebracht, een voet op haar mans wang had geplaatst, zijn hoofd stevig tegen de keukenvloer had gedrukt en met de hamer de achterkant van zijn schedel had bewerkt totdat die eruitzag als een pastei die van de vensterbank gevallen was."

Daarvoor krijgt ze slechts vijf jaar cel, bedongen door de advocaat van Lucius. Ze is echter nog niet in de gevangenis als ze al twee moordaanslagen overleeft. Ze begrijpt dat ze die vijf jaar niet haalt, als ze geen toegeving doet. Daarom bedenkt ze een plan, waarvan de belangrijkste nevenzaak is dat Joe Coughlin weet dat er een prijs op zijn hoofd staat.
Daar kan Joe niet mee leven. Hij is al die jaren clean en iedereen verdient bakken geld door hem, dus wie zou hem willen vermoorden?

Het is 1942. Pearl Harbor is net gebeurd. In Europa woedt een hevige oorlog. Amerika staat op het punt verwikkeld te geraken in dit conflict. Ook voor gangsters is een oorlog slecht nieuws.
Tegen die achtergrond moet Joe zichzelf en zijn zoon beschermen. Dat doet hij kalm en sereen, ondertussen zijn rol spelend als onderhandelaar tussen al dan niet legale partijen. In zijn zoektocht naar de onmogelijke moordenaar kruist Joe voortdurend een spelend jongetje.

Als niet een kan Lehane personages, scènes en decors schetsen. De broeierigheid van Ybor, de wijk van Tampa. Of in de erotische scène 'kamer 107', waarin  Lehane het klaarspeelt in 7 bladzijden erotiek en plot zodanig te mixen dat het tegelijk opwindend, leuk en intrigerend is.

"Ze liet een korte zucht ontsnappen toen hij het juiste plekje vond met zijn middelvinger. 'Ben je gek? Nee, ik heb er genoeg van die rol te moeten spelen. Van de bekakte trut, het rijke papa’s kindje.' Weer een zucht. 'O, ja. Daar, ga door.'"

Lehane toont zich een boeiende verteller. Diverse scènes zullen het in een film steengoed doen. Zo is er de scène op een boot van een topgangster, waar Joe vreest niet levend van af te geraken, maar waar hij vooral getuige moet zijn van een gruwelijk schouwspel.

"Jij denkt dat je een goed mens wordt door je rot te voelen over je zonden. Sommige mensen zouden dat een verachtelijk soort misvatting vinden."

Een topboek!