Ik had doorlopend het gevoel dat dit een ijzersterk stuk voor theater zou kunnen zijn. Ludo Enckels heeft zijn thrillerdebuut niet gemist.

Ludo Enckels werd geboren in 1956 op dezelfde tafel waarop ’s ochtends nog de boterhammen met confituur hadden gelegen. Hoewel hij dat ook maar van horen zeggen heeft voel je voor zo iemand direct sympathie. Enckels staat duidelijk met beide voeten op de grond. Hij heeft zich eerst jaren gesmeten in de jeugdliteratuur. Bij uitgeverijen De Standaard, Clavis en Averbode publiceerde hij zo’n dozijn of wat jeugdboeken voor alle leeftijden. Nu dus zijn eerste thriller, Wervelstorm , gepubliceerd bij uitgeverij Kramat. Laat ik het maar meteen vertellen: het is een schot in de roos.
Alle actie van Wervelstorm gebeurt in en rond het huis van Elke Derode, een journaliste die na een zwaar auto-ongeluk lichamelijk verlamd is vanaf de nek. Hoewel haar actieradius van meet af aan maximaal beperkt is, domineert zij toch met verve het verhaal. Elke was getrouwd met Pepe, een Braziliaanse voetballer. Samen waren ze op weg naar de uitreiking van de Gouden Schoen. Ze zouden er nooit aankomen. Pepe is dood, Elke is er niet veel beter aan toe. Als zwaar invalide vecht zij nu voor een menswaardig bestaan. Ze is bemiddeld genoeg om zich alle medische bijstand te kunnen veroorloven en heeft veel steun aan haar assistente Liese. Op een dag neemt die echter zwangerschapsverlof en moet er dus vervanging (m/v) komen. Dat wordt Rob: sympathiek, knap, toegewijd, een man met cultuur, prima kok en een onvermoeibare verzorger. Hij valt meteen in de smaak bij Elke die de reserves van Liese afdoet als misplaatste jaloezie.
Het lijkt erop dat Elke haar gelijk haalt. Geen moeite is Rob te veel en hij biedt het soort steun waar Liese niet eens aan dacht. Hoewel het was ingecalculeerd als een tijdelijke baan komt hij snel bij haar inwonen (op de eerste verdieping), want Elke wordt lastig gevallen door twee junks die ze leerde kennen in het revalidatiecentrum. Wanneer de relatie intiem genoeg wordt zodat Elke ook vragen begint te stellen over Robs verleden, ontkiemen de eerste zaadjes van de argwaan. Rob ontwijkt steevast haar vragen en begint brutaler te worden. De twee junks blijken plots te zijn vermoord, maar ook Elke’s verpleegster en haar tuinman krijgen vreemde ongelukjes. Teveel om nog toeval te zijn. Het masker valt af als Elke uiteindelijk de herhaalde huwelijksaanzoeken van Rob afwijst, die dan op plan B overschakelt...
De vertrouwenspersoon die plots de baarlijke duivel blijkt te zijn is een bekend thema in de thrillerliteratuur. Daarin zit dus niet de verrassing van Wervelstorm . De totale immobiliteit van Elke en de manier waarop zij daar mee omgaat, zorgen wél voor een originele invalshoek. Elke is de underdog die blijkbaar geen schijn van kans maakt, maar toch zal terugvechten. Dat hierin de kracht van het verhaal ligt, heeft Enckels goed begrepen. De auteur zit in het hoofd van Elke, beschrijft haar angsten, haar gevoelens, haar humeur en haar kleine kantjes, en hij zit er elke keer krek op. Geen melig woord, nergens een betutteling. Enckels is bovendien een goede observator van Elke's dagelijkse routine, en details als de manier waarop ze met haar tong tranquillizers oplikt, of hoe ze met haar mond het controlepaneel van haar rolstoel bedient maken toch allemaal wezenlijk deel uit van de plot.
Daarom mag Wervelstorm een intimistisch boek worden genoemd, want zonder een perfecte inleving in de gedachtegang van een volledig verlamde invalide bewijs je de lezer geen dienst. Ik had doorlopend het gevoel dat dit een ijzersterk stuk voor theater zou kunnen zijn. Ludo Enckels heeft zijn thrillerdebuut niet gemist.