Een vulkaan vol morele dillema's

Archipel van de hond' van Philippe Claudel speelt zich af in een fictieve eilandengroep in de Middellandse Zee. Door de afgelegen ligging is het economisch en cultureel nogal achtergesteld. Dit vertaalt zich in de naar binnen gerichte instelling van de bewoners. Op een dag spoelen drie lichamen aan op het strand van Afrikaanse bootvluchtelingen. Aanvankelijk weet men niet goed wat men moet doen, maar onder leiding van de Burgemeester en de Dokter worden de stoffelijke overschotten eerst bewaard in een koelcel voor vissen en later worden ze zonder pardon in de grote vulkaan van het eiland gegooid.

Men besluit het er niet meer over de gebeurtenissen te praten en men gaat verder alsof er niets is gebeurd. De Leraar, iemand van buiten het eiland, krijgt last van gewetenswroeging en gaat op onderzoek uit. Dit zet een keten van onverwachte gebeurtenissen in gang die uiteindelijk de ondergang van het eiland en zijn bewoners zal zijn.

Ook in "Archipel van de hond" schuwt Philippe Claudel grote thema's niet. Aan de hand van verschillende personages verkent hij verschillende duistere aspecten van de mens, zoals hebzucht, jaloezie, bedrog, drankzucht, lust, en xenofobie. Als in het verhaal ook nog een Faustiaanse Mephisto in de vorm van de Inspecteur opduikt, is het feest compleet. Als liefhebber kan ik deze knipoog naar het werk van Goethe en Mann erg waarderen.

"Archipel van de hond" leest heerlijk weg en bevat genoeg spannende momenten met een filosofische en morele aanslag, waardoor je als lezer aan dit boek gekluisterd blijft. Door de bank genomen wordt dit niet als Claudel's beste werk gezien, maar er valt genoeg te genieten.