Charlatan tegen wil en dank?

"De gelukszoeker" van Irene Nemirovsky gaat over een berooide Oekraïense immigrant en zijn gezin uit Sebastopol kort na de eerste Wereldoorlog. Hij is een afgestudeerd huisarts in Frankrijk, maar het lukt hem niet echt om te integreren in de Franse samenleving. Dit vooral vanwege zijn Joodse uiterlijk, dito naam en de algehele Franse afkeer van immigranten. Wel bezit hij de eigenschap om rijke mensen op een gewiekste manier van hun geld te "bevrijden".

Door omstandigheden gedwongen maakt hij gebruik van deze eigenschap om te overleven en voor zijn gezin te zorgen. Hij weet het zelfs tot veelgevraagd zielenknijper in Parijs te schoppen. Hij gaat van de ene piramidespel naar het andere waarbij vooral het deel van de Franse samenleving het slachtoffer is dat zo op hem neerkijkt. Oh heerlijke ironie! Uiteindelijk haalt het verleden en ongebreidelde hebzucht de hoofdpersoon in op een manier die hij niet ziet aankomen.

Het boek is vlot geschreven en leest daardoor heerlijk weg. De meerwaarde zit hem vooral in de actualiteit van thema's zoals xenofobie, kleinburgerlijk conservatisme, oppervlakkigheid, hebzucht, wellust en antisemitisme. Boven alles is "De Gelukzoeker" vooral een heel herkenbaar en menselijk boek waarbij de schrijfster niet veroordelend schrijft, maar vooral de lezer de ruimte geeft zijn/haar eigen oordeel te vellen over de hoofdpersoon, zijn daden en zijn motieven. Is de hoofdpersoon een charlatan tegen wil of dank of wint uiteindelijk zijn hebzucht en overlevingsdrang?