Lezersrecensie
Oorlogstrauma's en cynische boertigheid
West-Vlaanderen, ergens in de jaren '60. De terugkeer van René Catrijse, vers gedeserteerd uit het Belgische leger, zet een cascade van min of meer aan elkaar gelieerde gebeurtenissen in werking die een duf plattelandsdorpje in de Vlaamse Westhoek danig op zijn grondvesten laat schudden.
In het eerste deel, 'De Geruchten', voert Claus de lezer middels het lokale roddelcircuit mee in de haarvaten van de lokale samenleving waarin corruptie, racisme, overspel, nepotisme, wraak, onverwerkte oorlogstrauma's en ongezonde voorkeur voor jonge meisjes een ontluisterend beeld schetsen.
Deel II, genaamd 'Twintig jaren later' leest als een politieverhoor waarin de jongere broer van René Catrijse een aantal gruwelijke bekentenissen doet die verband houden met een aantal losse einden uit deel I. Onduidelijk blijft echter wat fictie en wat werkelijkheid is, een spel dat Claus ook met verve speelde in 'De Verwondering'. Naar mijn idee voegt deel II echter niet zoveel toe aan het eerste deel van het boek en dat is jammer.
In 'De Geruchten' weet Hugo Claus op meesterlijke wijze de lokale dorpse geruchtenmolen als vehikel te gebruiken voor een duister verhaal. Gruwelijke episodes over oorlogsmisdaden begaan door de hoofdpersoon worden in hoog tempo afgewisseld met kneuterige anekdotes waarbij de lokale geestelijke het allemaal niet zo nauw neemt met het celibaat en een oude landeigenaar een oogje heeft op de bekoorlijke dochter van zijn buurman. Cynische humor en boertigheid gaan hand in hand met gruwelijkheden waar Stephen King zijn vingers bij af zou likken...
In het eerste deel, 'De Geruchten', voert Claus de lezer middels het lokale roddelcircuit mee in de haarvaten van de lokale samenleving waarin corruptie, racisme, overspel, nepotisme, wraak, onverwerkte oorlogstrauma's en ongezonde voorkeur voor jonge meisjes een ontluisterend beeld schetsen.
Deel II, genaamd 'Twintig jaren later' leest als een politieverhoor waarin de jongere broer van René Catrijse een aantal gruwelijke bekentenissen doet die verband houden met een aantal losse einden uit deel I. Onduidelijk blijft echter wat fictie en wat werkelijkheid is, een spel dat Claus ook met verve speelde in 'De Verwondering'. Naar mijn idee voegt deel II echter niet zoveel toe aan het eerste deel van het boek en dat is jammer.
In 'De Geruchten' weet Hugo Claus op meesterlijke wijze de lokale dorpse geruchtenmolen als vehikel te gebruiken voor een duister verhaal. Gruwelijke episodes over oorlogsmisdaden begaan door de hoofdpersoon worden in hoog tempo afgewisseld met kneuterige anekdotes waarbij de lokale geestelijke het allemaal niet zo nauw neemt met het celibaat en een oude landeigenaar een oogje heeft op de bekoorlijke dochter van zijn buurman. Cynische humor en boertigheid gaan hand in hand met gruwelijkheden waar Stephen King zijn vingers bij af zou likken...
2
Reageer op deze recensie