Onderhoudende historische roman met een dun literair randje

Forenzen en een lekker een boek kunnen lezen, het blijft een heerlijke combinatie. Deze keer heb ik 'Dieven van het licht' van Philipp Blom uitgelezen. In de wervelend geschreven flaptekst worden vergelijkingen met het roemruchte oeuvre van Umberto Eco gemaakt. Mijn belangstelling en bijkans hoge verwachtingen zijn gewekt.

Het verhaal begint in 15 72 als een dorp wordt overvallen door een troep Spaanse soldaten op zoek naar protestantse opstandelingen. Op bevel van de kapitein worden eerst een aantal dorpelingen opgehangen, waaronder de vader van de hoofdpersoon, Sander van der Molen en zijn jongere broer Hugo. Dit is het begin van een vele omzwervingen die de hoofdpersoon met zijn jongere broer in het Rome ten tijde van de Contrareformatie brengt. De hoofdpersoon die zichzelf nu Sandro noemt blijkt een begenadigd schilder te zijn, ondersteunt door Hugo. Door een serie van toevalligheden weet hij zich omhoog te werken in de wereld van kardinalen die met elkaar wedijveren om de mooiste kunstcollecties.

Tussen alle politieke en kerkelijke intriges dient hij zich staande te houden en wordt Sandro met Hugo geconfronteerd met ontstellende rijkdom en armoede, uitbuiting, chantage, onderdrukking van vrouwen, terwijl hij een duister geheim met zich meetorst en ook nog de zorg voor zijn jongere broer heeft, die doofstom is en oncontroleerbare driftbuien heeft. Genoeg ingrediënten voor een spannende historische roman..

Laat ik eerst met de positieve punten beginnen. 'Dieven van het licht' is vlot geschreven en leest heerlijk weg. Bij vlagen is het ook een spannend waardoor je als lezer maar blijft doorlezen. Blomm is van huis uit historicus en hij heeft zich behoorlijk uitgesloofd om het verhaal van een historisch geloofwaardig decor te voorzien. De bittere armoede in mindere wijken, de sociale verhoudingen tussen arm en rijk en de politieke intriges tussen diverse geestelijken zijn met smaak neergezet.

Toch kent het boek helaas enkele minpunten. Zo wordt de hoofdpersoon iedere keer geconfronteerd met gebeurtenissen en toevalligheden die zomaar uit de lucht lijken te vallen. Zo bloeit een onstuimige liefde op tussen Sandro en de dochter van een drankzuchtige schilder. Ze raakt ongewenst zwanger en amper 10 bladzijden verder overlijdt ze gedurende de bevalling. In een ander hoofdstuk blijkt Sandro een geslepen politicus te zijn, terwijl in het boek daar eerder in het boek helemaal geen vooraankondiging van is. Zo zijn er nog genoeg voorbeelden van gebeurtenissen die elkaar in hoog tempo opvolgen, maar niet echt een hoger verband lijken te staan om het verhaal naar een hoger plan te tillen. Het komt ook de geloofwaardigheid van de personages niet ten goede.

Ook maken de hoofdpersoon en andere belangrijke personages amper karakterontwikkeling door. Met name de hoofdpersoon blijkt, zoals hierboven aangegeven, plotseling te beschikken over allerlei gaven, terwijl daar in het verhaal niet echt naar toe wordt gewerkt. Ook de afstandelijke manier van schrijven, zorgt ervoor dat met name Sandro en Hugo vrij tweedimensionaal blijven. Ook ontmoetingen met toenmalige beroemde schrijvers, filosofen en schilders zijn te summier uitgewerkt en voegen uiteindelijk weinig toe aan het totale verhaal.

Al met al is 'Dieven van het licht' een vlotlezend en bij vlagen spannende historische thriller die ik met veel genoegen heb gelezen, maar het gebrek aan karakterontwikkeling, teveel deus ex machina-momenten en teveel toevallige gebeurtenissen die zomaar uit de lucht lijken te vallen, zorgen dat het literaire gehalte vrij mager is. Een vergelijking met Umberto Eco, laat ik die maar niet maken.