Manipulatief verslavend

Een van de controversieelste romans uit de vorige eeuw is ongetwijfeld 'Lolita' van Vladimir Nabokov. Centraal staat de ongelijke liaison tussen een verknipte literatuurleraar van 40 jaar en een 12-jarige meisje die door hem Lolita wordt genoemd. Het boek beschrijft hoe de man langzaam maar zeker via allerlei slinkse omwegen het meisje probeert in te palmen.

Hij gaat zelfs zo ver dat hij met haar moeder trouwt om maar bij Lolita te kunnen zijn. Na de dood van haar moeder maakt de hoofdpersoon een jaarlang durende trip met Lolita waarbij het misbruik escaleert. In zijn verknipte geest adoreert de hoofdpersoon Lolita en probeert hij haar te beschermen tegen andere mannen die seksuele diensten van haar verlangen, maar uiteindelijk draagt zijn verknipte manie alleen maar bij aan de verdere destructie van haar mentale vermogens en zelfbeeld.

Nabokov houdt de lezer continue een soort van morele spiegel voor, doordat het taalgebruik van de hoofdpersoon steeds manipulatiever. In feite probeert de hoofdpersoon door zijn taalgebruik de lezer te overtuigen dat zijn gevoelens (lees: obsessieve manie) en handelswijze jegens Lolita oprecht en moreel te rechtvaardigen zijn. Sterker nog, in zijn zieke geest is het Lolita die hem probeert te verleiden.

'Lolita' is het beste te typeren als een weergaloos geschreven psychologische apologie waarin de hoofdpersoon zijn motieven, gedragingen en verlangens probeert te billijken waarbij de lezer als een soort jury in een strafzaak fungeert. Een zeer bijzonder boek waarbij je als lezer regelmatig de rillingen over je rug voelt lopen. Manipulatief verslavend!