Kille daden, de sneeuw blijft wit

Wat een eer om als een van de eersten het nieuwste boek van Samuel Bjork te mogen lezen en recenseren. De leesclub met de online kennismaking met Frode was echt top. Maar goed: Sneeuwwit dus. Het verhaal begint met een onopgeloste zaak van 9 jaar geleden en een nieuw geval dat daar op lijkt. We bevinden ons ook terug in de tijd ten opzichte van het eerste boek van Samuel Bjork, Ik reis alleen speelde zich af nadat Holger Munch en Mia Kruger al een team waren. In Sneeuwwit vormt het team zich pas net en zit Mia eigenlijk nog op de politieacademie. Volgens de schrijver ook de tijd waarin Mia zich nog niet in het duister bevond. Mooi om te lezen hoe de schrijver echt de personages gestalte geeft, niet alleen hoe ze specifiek met hun taak van de zaak bezig zijn, maar ook hun persoonlijke leven erom heen. Niet alleen de hoofdpersonages worden met hun emoties en zorgen beschreven, maar ook de techneuten op kantoor. De schrijfstijl is niet moeilijk te begrijpen, ik zou de stijl als filmisch omschrijven. Het plot ontwikkelt zich geleidelijk, in eerste instantie is het vormen van het nieuwe team en het ‘binnenhalen’ van Mia Kruger nog in de aandacht. Daarna natuurlijk de zaak van de 2 gevonden jongetjes met een rode vos in het midden. En de gelijkenis met de zaak van eerder met gelijkende jongetjes en een witte haas. Door het boek heen blijft het spannend omdat je niet zo goed in de gaten hebt waar je de dader moet zoeken en alles met veel aandacht besproken wordt. Het laatste deel (flink stuk van een uur of anderhalf) heb ik dan ook in een ruk uitgelezen. Dan vallen alle stukken flink op hun plek. Helemaal op het eind had ik wel een klein gevoel dat ik nog een klein stukje van de puzzel miste, maar dat moet ik maar aan mijn eigen verbeelding overlaten. Sneeuwwit krijgt van mij 4 sterren.