Te hoge verwachtingen geschetst en een lastige titel

In het stadje Hopewell woont Hope, die al 15 jaar aan geheugenverlies lijdt. Een auto-ongeluk was de oorzaak van het geheugenverlies en nu probeert een leven op te bouwen. Heel lang heeft ze op de vriendschap met haar vriendin, Lindsay een advocate, geleund. Ze vind het tijd om op eigen benen te gaan staan en verhuist. Maar al gauw is er geen spoor meer te vinden van Hope. Lindsay vertrouwt het niet dat ze niets meer van haar vriendin hoort en ze gaat op onderzoek uit. Samen met Ellie Hatcher (detective) probeert ze Hope te vinden en gaandeweg worden alle mysteries ontrafeld. Ik vond het boek fijn geschreven qua schrijfstijl, maar doordat er in de eerste paar hoofdstukken veel personages op je af komen, vond ik het heel lastig deze te plaatsen in het verhaal en was ik vaak kwijt wie wie was. Dat vond ik heel onrustig lezen. Daarna komt wel alles samen, en leest het weer wat rustiger. Maar dan komen er ineens een aantal toevalligheden/plotwendingen uit de hoge hoed die ik heel teleurstellend vond. Ik denk dat die veel beter verwerkt hadden kunnen worden, zodat ze niet uit de lucht zouden vallen voor de lezer. Vind mij van Alafair Burke bevat best wat spannende elementen (show, not tell, geleerd in de leesclub!), waardoor het wel een onderhoudend boek is, maar helaas voor mij geen echte aanrader.