Lezersrecensie
Geen aanrader
Van oude menschen, de dingen, die voorbijgaan…
-Louis Couperus
Familie, ouderdom, geheim, Nederlands-Indië, Literatuur Niveau 5
In het Den Haag van begin vorige eeuw wachten de oude meneer Takma en mevrouw Ottilie Derckz op hun sterven. Sinds een gruwelijke nacht die eindigde met de dood van Ottilie’s man dragen de ouderen een loodzwaar geheim met zich mee. Een geheim dat eindelijk voorbij zal zijn als zij sterven, want ze hebben het altijd verborgen weten te houden. Tenminste, dat denken ze… Eigenlijk weet een groot deel van de familie namelijk al wat er is gebeurd.
Daar komt nog bij dat het drukkende geheim merkbaar heeft doorgewerkt op Lot, Ottilie’s kleinzoon, die op het punt staat te trouwen met Takma’s kleindochter Elly. Lot is ontzettend bang voor de ouderdom. Zo oud worden als zijn oma is zijn grootste nachtmerrie. Daarnaast worstelt hij met wat hij met zijn leven wil.
Het idee van Van oude menschen, de dingen, die voorbijgaan… vond ik ontzettend interessant: een duister geheim dat een grote familie in zijn greep houdt klonk precies als het soort verhaal dat ik leuk zou vinden. Daar werd ik helaas in teleurgesteld. Het steeds wisselende perspectief zorgde ervoor dat geen van de karakters genoeg ‘spreektijd’ kreeg om echt diepte te krijgen. Dat was nog extremer bij de vrouwelijke karakters, die (op Elly na) seksistische stereotypes waren. Behalve dat het de personages minder interessant maakte, zorgde dit er ook nog voor dat je het effect van het geheim weinig voelde.
Ook was ik geen fan van de schrijfstijl van Couperus: zijn lange beschrijvingen die weinig bijdroegen aan het verhaal, het constante gebruik van ‘…’, en de zinnen met eindeloze bijzinnen maakten het boek ontzettend langdradig. Met tegenzin moet ik wel bekennen dat dat zomaar expres zou kunnen zijn geweest: het draagt namelijk bij aan het gevoel van ‘wachten op het einde’ dat de karakters hebben.
Al met al is Van oude menschen, de dingen, die voorbijgaan… een boek dat er heel goed in is geslaagd een sfeer van vermoeidheid over te brengen. Zo goed, dat het lezen van het boek precies dat is: vermoeiend en doodsaai.
Meer recensies op Insta @reading.ya :)
-Louis Couperus
Familie, ouderdom, geheim, Nederlands-Indië, Literatuur Niveau 5
In het Den Haag van begin vorige eeuw wachten de oude meneer Takma en mevrouw Ottilie Derckz op hun sterven. Sinds een gruwelijke nacht die eindigde met de dood van Ottilie’s man dragen de ouderen een loodzwaar geheim met zich mee. Een geheim dat eindelijk voorbij zal zijn als zij sterven, want ze hebben het altijd verborgen weten te houden. Tenminste, dat denken ze… Eigenlijk weet een groot deel van de familie namelijk al wat er is gebeurd.
Daar komt nog bij dat het drukkende geheim merkbaar heeft doorgewerkt op Lot, Ottilie’s kleinzoon, die op het punt staat te trouwen met Takma’s kleindochter Elly. Lot is ontzettend bang voor de ouderdom. Zo oud worden als zijn oma is zijn grootste nachtmerrie. Daarnaast worstelt hij met wat hij met zijn leven wil.
Het idee van Van oude menschen, de dingen, die voorbijgaan… vond ik ontzettend interessant: een duister geheim dat een grote familie in zijn greep houdt klonk precies als het soort verhaal dat ik leuk zou vinden. Daar werd ik helaas in teleurgesteld. Het steeds wisselende perspectief zorgde ervoor dat geen van de karakters genoeg ‘spreektijd’ kreeg om echt diepte te krijgen. Dat was nog extremer bij de vrouwelijke karakters, die (op Elly na) seksistische stereotypes waren. Behalve dat het de personages minder interessant maakte, zorgde dit er ook nog voor dat je het effect van het geheim weinig voelde.
Ook was ik geen fan van de schrijfstijl van Couperus: zijn lange beschrijvingen die weinig bijdroegen aan het verhaal, het constante gebruik van ‘…’, en de zinnen met eindeloze bijzinnen maakten het boek ontzettend langdradig. Met tegenzin moet ik wel bekennen dat dat zomaar expres zou kunnen zijn geweest: het draagt namelijk bij aan het gevoel van ‘wachten op het einde’ dat de karakters hebben.
Al met al is Van oude menschen, de dingen, die voorbijgaan… een boek dat er heel goed in is geslaagd een sfeer van vermoeidheid over te brengen. Zo goed, dat het lezen van het boek precies dat is: vermoeiend en doodsaai.
Meer recensies op Insta @reading.ya :)
3
1
Reageer op deze recensie
Meer recensies van ReadingYA
Gesponsord
Als Hyoyoung wordt gevraagd in een brievenwinkel in Seoul te komen werken, realiseert ze zich al snel hoe helend een brief kan zijn. Schrijf je nu in voor de Hebban Leesclub.
