Lezersrecensie
Een pakkende easy-read over jezelf zien en gezien worden!
‘Omdát je weet dat er meer mogelijk is, zul je altijd de nutteloosheid inzien van het opvolgen van stomme regeltjes of het bijwonen van een saaie les. De meeste mensen zien dat onderscheid niet […] ze denken dat dat is hoe het nu eenmaal hoort. Jij en ik hebben het geluk in te zien dat het niet zo hoeft te zijn’. In het gezin Padovano staan vader Charlie en Sylvie (de tweede dochter van vier) dicht bij elkaar. Charlie is een lieve, maar zakelijk weinig succesvolle vader die werkt in een papierfabriek. Hij coacht zijn dochter liefdevol door haar ‘coming of age’ jaren.
Samen met moeder Rose en haar drie zussen Julia, Emeline en Cecilia, woont het gezin in Pilsen, een immigrantenwijk in het Chicago van de jaren ’80. Rose hanteert een Rooms Katholiek gekleurde inslag in de opvoeding van de meisjes. De meisjes voelen zich individueel meer gezien door hun vader, die de ambitie van Julia waardeert en haar ‘zijn raket’ noemt, Cecelia op zaterdagochtenden meeneemt naar het museum en voor de zorgzame Emeline alle nieuwtjes onthoudt over de kinderen uit de buurt.
Op de dag dat Cecelia bevalt van zijn eerste kleinkind, komt Charlie onverwacht te overlijden. In dezelfde periode trouwt Julia met de basketballer William Waters, met wie ze al gauw een kind krijgt. ’Wat ben je toch prachtig’ is de standaardbegroeting van vader Charlie voor zijn vrouw en vier dochters. Zijn overlijden markeert de bevrijding van moeder Rose en de start van een nieuw leven voor de meisjes: ‘Sylvie en haar zussen hadden zich gekend gevoeld onder de blik van hun vader. Zonder zijn blik waren de draden die hun familie zo strak bij elkaar hadden gehouden losgeraakt’. Iedere zus kiest haar eigen weg. Pas jaren later komen de draden weer bij elkaar.
In de roman ‘Je bent prachtig’ volgens we de vier zussen en William: we zien ze volwassen worden en keuzes maken, en leren langzaam maar zeker het verleden van William kennen dat grote impact heeft op de ontwikkeling van de vier zussen. Napolitano zet een mooi contrast neer tussen moeder Rose en haar dochters. Waar Rose in de jaren ’60 en ’70 ‘volgens het boekje’ leeft en weinig individuele keuzes maakt of kan maken, kiezen haar dochters ieder hun eigen weg. Napolitano ontwikkelt het beeld van de All-American girl zoals neergezet door Louisa M. Alcott in ‘Onder moeders vleugels/Little Woman’ door naar 2024, waar vrouwen met vrouwen samen kunnen leven, zelf kiezen of ze kinderen krijgen en ook in welk gezinsverband deze kinderen opgroeien.
‘Je bent prachtig’ is voor de zussen Padovano ‘zo’n aangename begroeting dat ze wel weg wilden gaan om opnieuw binnen te komen.‘ Het boek straalt een ongekende warmte uit: welk meisje wil niet opgroeien in een bondgenootschap van vier lieve zussen? Ook daarin borduurt Napolitano voort op Allcott, die in ‘Onder moeders vleugels’ een zelfde warmte weet op te roepen. Het is een prachtig eerbetoon aan dat boek, dat al 150 jaar generaties meisjes weet te betoveren. Napolitano is erin geslaagd haar eigen versie van deze klassieker te schrijven: haar boek ontroert en geeft de lezer een meer hedendaags perspectief op opgroeien in de lower middle klas van de Verenigde Staten.
Samen met moeder Rose en haar drie zussen Julia, Emeline en Cecilia, woont het gezin in Pilsen, een immigrantenwijk in het Chicago van de jaren ’80. Rose hanteert een Rooms Katholiek gekleurde inslag in de opvoeding van de meisjes. De meisjes voelen zich individueel meer gezien door hun vader, die de ambitie van Julia waardeert en haar ‘zijn raket’ noemt, Cecelia op zaterdagochtenden meeneemt naar het museum en voor de zorgzame Emeline alle nieuwtjes onthoudt over de kinderen uit de buurt.
Op de dag dat Cecelia bevalt van zijn eerste kleinkind, komt Charlie onverwacht te overlijden. In dezelfde periode trouwt Julia met de basketballer William Waters, met wie ze al gauw een kind krijgt. ’Wat ben je toch prachtig’ is de standaardbegroeting van vader Charlie voor zijn vrouw en vier dochters. Zijn overlijden markeert de bevrijding van moeder Rose en de start van een nieuw leven voor de meisjes: ‘Sylvie en haar zussen hadden zich gekend gevoeld onder de blik van hun vader. Zonder zijn blik waren de draden die hun familie zo strak bij elkaar hadden gehouden losgeraakt’. Iedere zus kiest haar eigen weg. Pas jaren later komen de draden weer bij elkaar.
In de roman ‘Je bent prachtig’ volgens we de vier zussen en William: we zien ze volwassen worden en keuzes maken, en leren langzaam maar zeker het verleden van William kennen dat grote impact heeft op de ontwikkeling van de vier zussen. Napolitano zet een mooi contrast neer tussen moeder Rose en haar dochters. Waar Rose in de jaren ’60 en ’70 ‘volgens het boekje’ leeft en weinig individuele keuzes maakt of kan maken, kiezen haar dochters ieder hun eigen weg. Napolitano ontwikkelt het beeld van de All-American girl zoals neergezet door Louisa M. Alcott in ‘Onder moeders vleugels/Little Woman’ door naar 2024, waar vrouwen met vrouwen samen kunnen leven, zelf kiezen of ze kinderen krijgen en ook in welk gezinsverband deze kinderen opgroeien.
‘Je bent prachtig’ is voor de zussen Padovano ‘zo’n aangename begroeting dat ze wel weg wilden gaan om opnieuw binnen te komen.‘ Het boek straalt een ongekende warmte uit: welk meisje wil niet opgroeien in een bondgenootschap van vier lieve zussen? Ook daarin borduurt Napolitano voort op Allcott, die in ‘Onder moeders vleugels’ een zelfde warmte weet op te roepen. Het is een prachtig eerbetoon aan dat boek, dat al 150 jaar generaties meisjes weet te betoveren. Napolitano is erin geslaagd haar eigen versie van deze klassieker te schrijven: haar boek ontroert en geeft de lezer een meer hedendaags perspectief op opgroeien in de lower middle klas van de Verenigde Staten.
3
Reageer op deze recensie
