De spiegel van ouderschap

'Ik denk dat je al ouder met een tien begint en er daarna alleen punten van afgetrokken worden'

Moeder Maggie uit de debuutroman van Megan van Kessel worstelt als piepjonge moeder met haar nieuwe rol. Het is dapper dat de Vlaamse, maar in Amsterdam wonende schrijfster daarbij nadrukkelijk put uit haar eigen jeugd: 'Ik heb in dit boek geprobeerd om de lelijkheid van mijn jeugd te laten zien, hoe het is om een vader te hebben die er niet voor je is. Ik keek altijd naar anderen met een lichte vorm van jaloezie. Ik wilde de gebreken die ik heb gevoeld heel graag inzetten en omschrijven tot iets wat anderen kan inspireren (...)'

Op de cover zien we een naakte vrouw in de spiegel kijken. De tekening van Kirsty Buchanan roept een kwetsbaarheid op die veel ouders zullen herkennen. Na de geboorte van je kind kijk je in de spiegel en zie je jezelf in een nieuwe bepalende rol. De taak die voor je ligt is bijna angstaanjagend groot en roept veel vragen op: doe ik het als ouder wel goed? doe ik het net als mijn eigen ouders? wat wil ik anders doen? en (voor wie een rotjeugd heeft gehad) hoe voorkom ik dat ik het net als mijn ouders doe?

Wie de flaptekst leest en begint in het boek verwacht misschien een boek dat gaat over de reis van Maggie en haar kind samen. Slaagt Maggie erin om het beter te doen dan vooral haar vader, maar ook haar moeder, die 'zei dat ze mij als baby wel van de trap kon gooien?' In plaats daarvan is vooral Maggie zelf, die transformeert tot moeder, onderwerp van het boek. In diverse sprongen in de tijd neemt zij de lezer mee naar haar jeugd in een dorp in Belgie dat wel wat heeft van het Reetverdegem van Dimitri Verhulst. Langzaam maar zeker komen we erachter waarom de relatie van maggie met haar ouders is wat 'ie is, en waarom de spiegel van het ouderschap voor Maggie nog angstaanjagender is dan voor anderen.

Wat kunnen kinderen en ouders van elkaar verwachten? En als de één niet aan de verwachtingen van de ander voldoet, wat gaat er dan mis? Van Kessel reflecteert en laat zien dat de kaders en voorbeelden van ouders voor kinderen bepalend zijn, zonder belerend te zijn. Juist dat is krachtig, omdat Van Kessel haar lezers voor de spiegel zet en daarmee inspireert. De vraag of het mogelijk is om het zelf ook echt beter te doen voor eigen kinderen laat zij in dit boek onbeantwoord.

Van Kessel slaagt erin met een heldere en luchtige schrijfstijl een pijnlijk verhaal te schrijven, dat zeker nieuwsgierig maakt naar meer!