Beladen huis

Met Beladen huis krijgen we een intieme inkijk in het leven van de schrijfster, haar kennismaking met A, haar carrière en haar gezin met kinderen.
Na de dood van haar echtgenoot (A) blikt Christien Brinkgreve terug op haar huwelijk. Ze vertelt ons hoe ze A leerde kennen - hij was zo anders dan haar eerste man, hij intrigeerde haar. Naast A maakte ook zij carrière wat niet vanzelfsprekend was als vrouw destijds. Ze kon niet zeggen of hij daar überhaupt trots op was. De zorg voor haar kinderen kwam daar dan nog eens bovenop. En A die uiteindelijk verbitterd werd naarmate zijn pensioen naderde en hoe zwaar dit alles aanvoelde in het huis.

Beladen huis is een aangrijpend verhaal over rouw, loslaten en zelfreflectie.
Christien ruimt haar huis op nadat A is overleden en er kwam heel wat naar boven. Tijdens die opruiming denkt ze terug aan hoe hun tijd samen begon. Welk aandeel speelde zij hierin? Hoe is het allemaal zo gelopen en waarom reageerden ze zo op elkaar? Beladen huis is letterlijk een verwijzing naar haar huwelijk – hoe het zich door de jaren heen heeft evolueert en in verval raakte. Het opruimen van haar huis betekent ook het opruimen in haar hoofd en haar hart.

Over de verhoudingen tussen man en vrouw zowel in privé als op werkvlak, over de breuklijnen binnen een relatie, over emancipatie, buitenshuis werken combineren met gezin en kinderen. Dit is de dag van vandaag vanzelfsprekend maar dit leek niet zo evident te zijn voor onze vorige generatie vrouwen. Zoals een vriend van A zei ‘ ze is een tank van een vrouw’. Dit memoir is behoorlijk heftig en emotioneel. Ik koester bewondering voor Christien, in elk opzicht. Respect, hoewel ik misschien wel denk dat ze het anders zou aanpakken mocht ze kunnen terug keren in tijd en hiertoe de kans krijgen. Maar geen verwijt, zeker niet want destijds was een heel andere tijd. Dat was geen mode wellicht of ondenkbaar. Ach, we leven allemaal ons eerste leven en maken onderweg fouten, misstappen en verkeerde keuzes - zelfs nu en later. Of soms laten we de dingen nu eenmaal zijn beloop gaan zonder écht te beseffen, of zonder de kracht en moed te hebben er tegenin te gaan, eerder uit bescherming voor zichzelf en kinderen.