Indringende literaire vertelling.

Ik las 'De orde van de dag' geschreven door Éric Vuillard en raad u aan dat ook te doen. In Frankrijk bekroond met de 'Prix Goncourt'.

Éric Vuillard zoomt in op twee periodes in de aanloop naar de Tweede Wereldoorlog in een indringende literaire historische vertelling.

20 februari 1933, ontmoeten 24 grote Duitse Industriëlen Goebbels en krijgen het verzoek de zojuist verkozen Kanselier Hitler financieel te ondersteunen, een verzoek wat zij gul belonen. 24 Industriëlen die heden ten dagen ons nog voeden, kleden, voorzien van energie, vervoeren.

12 maart 1938, De Anschlus, de Annexatie van Oostenrijk door Duitsland, een oppermachtig Duitsland kruipt tergend langzaam het land binnen. De Oostenrijkse Kanselier toont zich al snel een hond met de staart tussen de benen.

Een literaire vertelling, geen roman, want wat er gebeurd is is geschiedenis, toch leest het als een roman, Vuillard vult in, toont de ironie van de macht, toont de macht van de leugen, toont de angst, de lafaard. Vuillard geeft betekenis aan de mechanismen van toen, van het Derde Rijk en hoe de Führer de waarheid manipuleerde, middels bluf de angst voedde om de ander te dwingen het Derde Rijk te omarmen, slachtoffers maakte die geen toekomst meer zagen. Vuillard toont hoe de machthebbers van toen, die gevangenen uit de concentratiekampen gebruikten als goedkope arbeider, ze voor dood lieten in hun vervuilde bedden, nog steeds aan het roer staan, hun geschiedenis verloochenen, hoe de mechanismen ook vandaag werken.

Dit alles in pracht zinnen, sterke indringende beelden zonder tierelantijnen. Kleine anekdotes kleuren de grote geschiedenis, tonen de waarheid, de afgrond.
Een verhaal met scenes die zich op mijn netvlies hebben gebrand, want zo schrijft Vuillard, scherp, beeldend. Het brandt, hij toont.

Uitgeverij J.M. Meulenhoff