Mijn persoonlijke leestip voor het Hebban Boekverkoperspanel van april.

Christine Otten tovert. Iedere keer wanneer je dit verhaal induikt blijf je ondergedoken zonder adem te hoeven halen. En kom je boven, omdat de dag nog meer van je behoeft blijft het verhaal toch tegen je bewustzijn aan klotsen tot het moment waarop je besluit weer tijd te hebben voor die duik.

Duiken in het leven in een penitentiaire inrichting, duiken in het hoofd van een gedetineerde, een schrijver.
Geen valse sentimenten, geen verontschuldigend verhaal, een verhaal over tijd, schrijven, schuld & boete, mens zijn.

Fijne zinnen die soms versnellen en dan weer vertragen. Een duik in de diepte en dan weer terug naar het oppervlak.

Luc de levenslang gestrafte die de tijd meent te kunnen vastzetten, Jerrol, Yahya en Katrien. Mensen van vlees en bloed. Mensen die fouten maken en de consequenties dragen. Ieder op eigen wijze, de één beter dan de ander.

Maar allen is duidelijk, het verwoorden helpt de angst te verbloemen, op afstand te houden. De angst voor altijd opgesloten te zijn, de angst voor de dag dat je terug mag, terug moet, de 'vrije' wereld in.

Otten dook, zag en trekt de lezer mee in een wereld die we niet kennen, maar die er wel degelijk is.

Knappe, intrigerende, maar ook zeer mooie vertelling.

Minpuntje? Jammer dat ik die Luc, de Katrien, Yahya en de anderen nu toch een beetje kwijt ben.

Uitgeverij De Geus
Singel Uitgeverijen