Een bijzondere mooie stem.

Soms valt een boek tegen, wegleggen niet meer aan denken. Gelukkig is dat niet altijd het geval blijkt maar weer.

Ik las 'Een zoon van', een roman van Roelof ten Napel, tevens dichter. Ten Napel componeert soms net even anders, de zinnen, de structuur, interpunctie. In het begin even wennen, maar al snel werd die stijl één met het denken van Wolff, de hoofdpersoon.

Zonder anderen ben jij zoals jij jezelf definieert, zodra er anderen zijn zullen zij zich een beeld vormen, een beeld waar jij geen weet van hebt, een beeld waar jij je misschien wel voor schaamt.
Als je gelukkig bent met het moment, en dat moment gaat voorbij, hoe kan je dat geluk behouden, kan dat überhaupt. En zo nee, zou je dan niet kunnen blijven in dat moment, kan je dan niet ophouden te bestaan om zo dat moment het moment te laten?

Een jongen op zoek naar zijn identiteit. Wie is hij, volgens hemzelf, volgens anderen?
Een toevallige uitnodiging door een studiegenote, een jongen die hem zoent, een religieuze vader, elementen die de levensloop van deze jongen, zijn coming of age bepalen.

Het verhaal, de stijl, het geluid, een origineel geluid, een verrassend en vooral mooi geluid. Roelof ten Napel is weet ik nu niet alleen een begenadigd dichter, maar zeker ook een begenadigd romancier.
Een meer dan alleen verrassende stem.
Prachtig.