Zien wat de tijd je opdraagt.

We waren in Frankrijk.

Bladzijde 253. Er rolt een traan uit mijn ooghoek. Zonnebrand heb ik nog niet op mijn kale hoofd gesmeerd en er is zeker geen sprake van verdriet zonder dat ik het weet. In de caravan liggen mijn zoon van zestien en dochter van veertien te lezen. Hij de biografie "So let it be written" over de leadsinger van Metallica James Hetfield, mijn dochter leest "Kijken naar voetbal" van Ruud Gullit. Vandaag gaan we zwemmen in de rivier, maar hoe laat? 'We zien vandaag wel wat de tijd ons opdraagt.'

Man wat een mooi, warm, rijk verhaal. Wat een fijne zachte toon.
Genieten van de pagina's 238-241 en kennelijk 253. Ik heb een traan van bewondering in mijn oog.

Johannes Fretz schreef een prachtige roman over wie we zijn, over het tropenhart, afkomst, verzoening, vergeving.

Een boek dat voor hemzelf en zijn ouders welhaast geschreven moest lijken te worden. Over die boom aan de andere kant van de Oceaan. Die boom waar zijn moeder en Ruud Gullit vanaf komen, de Paramariboom. Een verhaal dat je eigenlijk niet wilt missen.

Enkel-, en dubbelbloedigen, begin te lezen mensen.

Uitgeverij Lebowski