Infantiel

Volgens de uitgever geeft Martin Koomen met Bloed op het Binnenhof een nieuwe wending aan zijn schrijversloopbaan. Dat belooft weinig goeds, want deze eerste kennismaking met de auteur is uiterst teleurstellend. Ellessy zal toch niet hebben willen aanduiden dat het met de schrijfkwaliteiten van Koomen, na het redelijke succes van zijn Portland-reeks, nu bergafwaarts gaat?

Bloed op het Binnenhof speelt zich af in roerige politieke tijden. Aan dit roer staat premier Balkenende, in het boek Kerkwijn genaamd, die moeite heeft zijn ministers in het gareel te houden. Nieuwe politieke partijen en een agressieve milieubeweging geven veel politieke moeilijkheden. En dan is er ook nog een minister 'met een dure auto en een baard van een paar dagen' die op onconventionele wijze zijn mening laat horen. Een politieke moord zet alles onder hoogspanning, maar gelukkig zijn er twee jonge, nijvere Kamermedewerkers die veel op het spel willen zetten om de schuldige te ontmaskeren.

Koomen heeft her en der werkelijk bestaande personages en plaatsgevonden gebeurtenissen uit politiek en media opgepakt, enigszins hernoemd en verdraaid en geplaatst in een fictief verhaal met een matig plot. Alleen al dat eerste kan bijzonder lezenswaardig zijn, maar Koomen kon het niet laten van veel personages kinderachtige karikaturen te maken. Zo heeft Kerkwijn een spreekwijze waarbij hij delen van woorden inslikt. Dit wordt in het gehele boek letterlijk zo weergegeven, waardoor zijn conversaties zeer onprettig lezen. Natuurlijk heel erg grappig bedoeld, maar ook zeer vermoeiend. Van Keetveld, die met die dure auto, gebruikt zoveel mogelijk Engelse vloekwoorden, zoals 'fucking asshole' en 'lousy bastard'. Hilarisch, maar weinig opheffend. Dan hebben we ook nog de 'powerbabes' Katja en Bridget (niet van Lijst 0, maar van Lijst Zero), die zich van het gewone journaille onderscheiden door vaak woorden als 'vet' en 'cool' te gebruiken. En, ach wat sneu, welke omroep doet, gepersonifieerd door ene Willibrord F., een schokkende poging om tijdens het voorbijgaan van een rouwstoet met een breekijzer (!) de kist te openen? Inderdaad, SBS6. En dan hebben we ook nog Ruud, die bij een bezoek aan Kerkwijn diens vrouw net iets te lang en welwillend op haar wangen zoent. Heb ik de titel van deze bespreking zo voldoende toegelicht of moet ik ook nog de passage in het dialect noemen van de Achterhoekers met de opvallende, want Friese, namen Foppe en Fedde?

Waarom dan toch meer dan die ene ster 'voor de moeite'? Omdat de verhaallijn van de twee medewerkers best aardig is. Ook al is het een voorspelbaar liefdesverhaal, ze zorgen ook voor een aantal onmiskenbaar spannende passages. Dit kan het boek niet redden, maar zorgt er wel voor dat je op een enigszins prettige wijze het eind van het boek bereikt. Laten we hopen dat Martin Koomen zijn loopbaanwending de volgende keer wat serieuzer neemt.