Harris kan beter. Veel beter.

Natuurlijk mag een uitgever een beetje overdrijven in zijn flaptekst, maar de hierboven gesuggereerde spanning is werkelijk nergens in het verhaal terug te vinden. Het kraken van coderingen is namelijk geen spannende bezigheid. Het is oersaai. Het is wiskunde.

Daarom begint het verhaal ook als de Enigma-code al gekraakt is. Het lijkt erop dat Harris aanvankelijk geen idee had over hoe van het verhaal een thriller te maken, want de eerste helft van het boek is gevuld met een beschrijving van decoderingscentrum Bletcheley Park, een aantal van haar bewoners en hun werkzaamheden. Geen spanning in te ontdekken. Hoofdpersoon Tom Jericho, een ietwat vaag personage, wordt na zijn korte verlof teruggehaald om de door de Duitsers gewijzigde codering opnieuw te kraken, maar helaas wordt hij vrijwel direct door de grote baas buitenspel gezet. Om toch wat om handen te hebben, gaat hij op zoek naar zijn vriendin Claire (nou ja, meer een one-night-stand), die van de aardbodem verdwenen lijkt te zijn. Omdat Jericho’s meesterbrein niet gemist kan worden, blijft hij bezig met de decodering, maar eigenlijk spendeert hij al zijn tijd aan de speurtocht naar Claire. Ook al heeft de flaptekst reeds verraden dat Claire een Duitse spion is, voor Jericho, maar ook voor de lezer (!), is dit nog grotendeels “in nevelen gehuld”.
Eigenlijk heeft Harris met Enigma een “speurtocht naar een onbereikbare liefde” geschreven. Een liefdesroman. Het proces van kraken van coderingen in oorlogstijd wordt er met de haren bijgesleept. De laatste 30 pagina’s vormen het verrassende deel van het boek, want alle door Harris flink rondgestrooide puzzelstukjes vallen op onverwachte wijze in elkaar. Dit einde redt het boek van een droevige 1-ster beoordeling. Jammer, Harris kan beter. Veel beter.