Hebban recensie
Kil en berekenend
In het zomernummer van het tijdschrift Schrijven vertelde Daniëlle Hermans hoe ze bij haar debuut Het tulpenvirus te werk was gegaan: Mijn aanpak was nogal pragmatisch. In een Excel-bestand gaf ik per hoofdstuk kort aan wat erin moest terugkomen. Zo hield ik goed zicht op het evenwicht binnen de verschillende verhaallijnen en de ontwikkeling van de spanningsboog. Een haast wiskundige aanpak. En dat is precies wat het boek is geworden: kil en berekenend.
Deze nergens literaire thriller kent geen origineel plot: in de tegenwoordige tijd wordt een bijzonder relict gevonden - in dit geval een kostbare catalogus met afbeeldingen van tulpen. Naast dit relict ligt een lijk - de welgestelde oom van de hoofdpersoon. De oplossing van de moord kan slechts worden gevonden door te zoeken naar de oorsprong van het relict - de roerige tulpenhandel in het Nederland van de zeventiende eeuw.
Laat ik vooropstellen dat het gebruiken van een uitgekauwd plot op zich geen probleem is. Clichés zijn niet voor niets clichés geworden. Wat goed is, is goed herbruikbaar. En ja, door interessante wetenswaardigheden over de historie van de tulpenhandel toe te voegen, had het boek een leuke leeservaring kunnen opleveren. Helaas biedt het verder niets nieuws. De driehoeksverhouding van de bordkartonnen hoofdpersonen, de internationale samenzwering, het precies op tijd vinden van oplossingen en redding; het komt de verwende thrillerliefhebber allemaal erg bekend voor. Het tulpenvirus biedt simpelweg te weinig nieuws onder de zon.
Er zijn schrijvers die zeggen: ik ga achter de computer zitten en het verhaal ontwikkelt zich vanzelf, verklapt Hermans in het interview. Om er vervolgens aan toe te voegen dat ze zich dat wegens tijdsdruk niet kon permitteren. Toch had die werkwijze vast een veel beter boek opgeleverd.
Deze nergens literaire thriller kent geen origineel plot: in de tegenwoordige tijd wordt een bijzonder relict gevonden - in dit geval een kostbare catalogus met afbeeldingen van tulpen. Naast dit relict ligt een lijk - de welgestelde oom van de hoofdpersoon. De oplossing van de moord kan slechts worden gevonden door te zoeken naar de oorsprong van het relict - de roerige tulpenhandel in het Nederland van de zeventiende eeuw.
Laat ik vooropstellen dat het gebruiken van een uitgekauwd plot op zich geen probleem is. Clichés zijn niet voor niets clichés geworden. Wat goed is, is goed herbruikbaar. En ja, door interessante wetenswaardigheden over de historie van de tulpenhandel toe te voegen, had het boek een leuke leeservaring kunnen opleveren. Helaas biedt het verder niets nieuws. De driehoeksverhouding van de bordkartonnen hoofdpersonen, de internationale samenzwering, het precies op tijd vinden van oplossingen en redding; het komt de verwende thrillerliefhebber allemaal erg bekend voor. Het tulpenvirus biedt simpelweg te weinig nieuws onder de zon.
Er zijn schrijvers die zeggen: ik ga achter de computer zitten en het verhaal ontwikkelt zich vanzelf, verklapt Hermans in het interview. Om er vervolgens aan toe te voegen dat ze zich dat wegens tijdsdruk niet kon permitteren. Toch had die werkwijze vast een veel beter boek opgeleverd.
1
Reageer op deze recensie