Toevallig gekabbel

Elders op deze site vertelt Jacob Vis over een nieuw te schrijven boek: “Dit boek moet snel af. Ik heb haast.” Wellicht is onrust een algemeen probleem van Vis, want ook aan Wij… , een boek over “Mabelgate”, had Vis best wat meer tijd mogen besteden. Nu is het een ongeloofwaardig boek vol toevalligheden, overbodige actualiteit en een krampachtige climax met niet meer dan een aardig verhaal over hoe het koninklijk huis zichzelf in de nesten had kunnen werken als Klaas Bruinsma nog had geleefd.

Het verhaal wordt deels verteld in de ik-vorm vanuit hoofdpersoon prinses Anna Katharina van Henegouwen, dochter van de koningin. Anna Katharina is het bijtertje van de familie. Ze treedt letterlijk buiten de gebaande paden door te gaan werken als bosbouwer. Via haar maken we kennis met de andere leden van het koninklijk huis, waarin we, hoewel de namen in het boek zijn veranderd, probleemloos Beatrix en Claus, Maxima en Willem-Alexander, Mabel en Friso en zelfs “paardebloem” Irene herkennen. Anna is het geweten van de koninklijke familie en ziet vertwijfeld toe hoe haar broers het koninklijke vermogen in dubieuze projecten investeren. De lezer leert ondertussen, door de verhaaldelen in de hij-vorm, wat er gebeurt in de criminele wereld van onder meer Klaas Bruinsma (Klaas Kok in het boek), de ex van Mabel (Mary van Mourik). Diezelfde lezer ziet met verwondering en licht onbegrip toe waarvoor het koninklijke geld wordt gebruikt. Ondertussen kijkt een terroristische groepering met bovengemiddelde interesse mee.

U kunt zich voorstellen dat de verwikkelingen in en om het koninklijk huis niet per definitie spannende lectuur oplevert. De gebeurtenissen in de onderwereld zijn hiervoor geschikter. Hoewel Wij… een veelbelovende koppeling van deze werelden tot stand brengt en de schrijfwijze van Vis vaak zeer prettig leest, is het aantal spannende passages op één hand te tellen. Het verhaal kabbelt een beetje voort, onderwijl een aantal onwaarschijnlijkheden in beweging brengend. Een prinses als bosbouwer en een verfblik als moordwapen zijn aardige vondsten van de auteur, maar toevallige en voor het verhaal van groot belang zijnde ontmoetingen tussen Anna en zowel de tweelingbroer van Klaas als de moordenaar van Theo van Gogh (Vincent van Rijn in het boek) gaan mij te ver. En hoe schopt de vriendin van een keiharde crimineel, tevens koffiejuffrouw bij de plaatselijke schouwburg, het plots tot hoofd catering op een luxe cruiseschip?

Jacob Vis heeft een originele gedachte op ongeloofwaardige wijze vormgeven in deze misdaadroman. Tijdens het (op prettige wijze, dat moet gezegd) beschrijven van de vele en veelal herkenbare personages en het verwerken van actuele gebeurtenissen is Vis een krachtig plot uit het zicht verloren. En dat is meer dan een licht vergrijp in de wereld van het spannende boek.