Dun boekje, dun verhaal

Een oudere man, Lucas, reist in een opwelling uit een niet met name genoemde grote stad (waarin we Brussel herkennen) per trein naar het dorp uit zijn jeugd. Bij zijn ouderlijk huis ziet hij juist een jongen uit de voordeur komen, nagezwaaid door diens ouders. De jongen, Claus, zal de treinreis in omgekeerde richting maken, naar de stad, waar hij gaat studeren. Hij is onzeker, en klampt zich in gedachten vast aan een jongensachtig meisje dat in de trein tegenover hem zit, en dat hij voor zichzelf Maria noemt. In Brussel aangekomen volgt Claus ‘Maria’, totdat deze bij haar huis komt, zoals de zestiger Lucas, geobsedeerd door de jongen, Claus is gevolgd in de trein en in de stad. Lucas, die vroeger vaak jongens oppikte voor seks (en soms ook een vrouw), kijkt terug op zijn leven, en ziet in Claus zijn jongere zelf. Niet voor niets is Claus een anagram van Lucas.
De gebeurtenissen worden geschreven in een afstandelijke, wat vervreemdende stijl, zoals die in de jaren ‘50 van de vorige eeuw in zwang was, maar die hier wat gemaakt overkomt, als was het bedoeld om het geheel wat ‘literairder’ te laten lijken en te verhullen dat het verhaal nogal dun is - zowel letterlijk (het boekje telt slechts 120, ruim gezette bladzijdes; roman is een wat groot woord voor deze novelle) als figuurlijk.