Het begon in Istanbul

Willem Dieleman (1986) zag zijn toekomst succesvol tegemoet. Net afgestudeerd als redacteur voelde hij zich klaar om de wereld te veroveren met pakkende nieuwsflashes en flitsende verslagen. Helaas, de realiteit besliste er anders over. Als 'databaas der databeesten' vulde hij dag in dag uit een online database met de contactgegevens van journalisten. Zijn dertigste levensjaar naderde met rasse schreden en de wereldberoemdheid, die hij zichzelf had voorspeld als jongeling, leek verder dan ooit. Dieleman besloot dat het tijd werd om het roer radicaal om te gooien. Of op zijn backpackers' gezegd: ‘dat hij maar eens een studie moest volgen aan de university of life’, met een start in Istanbul. En die beslissing leidde tot het vlot weglezende Pancake Adventures.

Op de (minder vlottende) achterflap wordt verteld dat Pancake Adventures op humoristische en positieve wijze laat zien hoe je betekenis kunt vinden in het contact met anderen, bijvoorbeeld door het delen van een pannenkoek. En die pannenkoeken beloven de rode draad te worden in dit verhaal: de auteur die overal ter wereld trakteert op pannenkoeken en daarmee mensen verblijdt, harten veroverd en vrienden maakt tot in de eeuwigheid. Vreemd genoeg komt dat gegeven veel minder sterk uit de verf dan men zou verwachten van een boek met het woord ‘pancake’ in de titel. De eerste pannenkoekenbak komt er pas op het moment dat het boek al in een vergevorderd stadium is. En dan nog is de meerwaarde van het pannenkoekenbakken voor het verhaal niet kristalhelder. Het brengt weliswaar kortstondig veel mensen samen, maar zonder dat het tot duurzaamheid lijkt te leiden. Het couchsurfen van de auteur daarentegen lijkt tot veel diepgaandere ontmoetingen te leiden en bovendien een grote bepaler te zijn van zijn reisroute.

Deze route brengt Dieleman naar bestemmingen waar de Benidormfrequenteerder zich, ondanks de plastische beschrijvingen in het boek, niet veel bij kan voorstellen maar hem waarschijnlijk wel doet concluderen dat Benidorm zo slecht nog niet is. De low-budget reis loopt immers niet altijd over rozen, maar is wel bezaaid met boeiende avonturen, vreemde ontmoetingen en onverwachte locaties.

‘Irakli’s telefoon ging. Kut. Mijn ogen bewogen van het raam naar Irakli. Hij nam op, keek naar mij en hing zonder wat te zeggen op. Direct erna kwamen de twee mannen binnen. Ze waren groter en agressiever nu ze niet langer half schim waren.’

En dan is er nog dat andere -veelvuldig terugkerende- gegeven: de liefde van Dieleman voor Sem, een dame op het thuisfront die stug voor haar vriend blijft kiezen en Dieleman tijdenlang als bijgerecht aanhoudt. Ook op reis bekoelt het brandende verlangen niet. Iets wat door de ene lezer vast met meer enthousiasme onthaald zal worden dan door de andere.

Dielemans schrijven wordt gekenmerkt door een rijk woordgebruik en tot de verbeelding sprekende beschrijvingen. Het is een brok tekst die erin schuift als een broodje kroket. Zelfrelativering is nooit veraf, hoewel regelmatig gekruid met een flinke snuif betweterigheid naar andere reizigers toe. Iets wat geheel eigen is aan het reizigerspubliek. Want ook backpackers willen beter (lees: relaxter, goedkoper, met minder tevreden) kunnen backpacken dan andere backpackers.

Een samenloop van omstandigheden doet de auteur beslissen om terug naar huis te keren ook al heeft hij zijn einddoel, China, nog niet bereikt. En dat is geen spoiler want zoals in het boek wordt aangestipt: niet het einddoel is belangrijk wel de weg ernaartoe. En ook al doet hij China niet aan in dit boek, er zijn genoeg avonturen om van te smullen in de landen die hij wel heeft bezocht.