houdt je nog lang bezig

Het boek De Redding van Judith Koelemeijer heb ik in eén ruk uitgelezen, daarna heeft het me nog lang bezig gehouden.
Het verhaal is in het kort: een oudere vrouw belandt met haar auto in het ijskoude water. Ze kan niet zwemmen en kan er niet meer uit. Op de kant staan mensen te kijken en niemand doet iets tot Mirjam, een studente, besluit het water in te gaan. Het lukt haar de bijna verdronken Leah uit de auto te halen. Daarna blijven ze contact houden maar ze zijn beiden geraakt door dit voorval. Leah is blij dat ze nog leeft en nog kan genieten van haar leven met haar lieve echtgenoot, haar kinderen en kleinkinderen, haar huis en haar tuin. Ze is Mirjam erg dankbaar. Mirjam vindt het niet bijzonder wat ze gedaan heeft en blijft weg van de grote publieke belangstelling die er even is.
Ik vind de taal van Koelemeijer erg mooi. "Compassie was het sleutelwoord, had Leah weleens gelezen. Wanneer je in staat was je in te leven in het leed van een ander, ontstond de behoefte aan dat lijden een einde te maken" en vervolgens: "In het water van de Leidsevaart had ze afstand genomen van haar Zelf, wat dat ook mocht zijn." "Onverwacht, bijna bruut, was ze het leven weer in getrokken. Maar waartoe?
Waarom?" Hier beschrijft Koelemeijer de gedachten van Leah op een filosofische manier die mij erg aanspreekt.
In de opbouw van het boek wordt de spanning hoog gehouden. De stukjes waarin je bij het ongeluk bent, wordt afgewisseld met stukken over de jeugd van Leah of Mirjam of hoe het kwam dat Mirjam net daar was toen de auto te water ging. Zo spannend dat het moeite kost om niet gauw door te bladeren en het tussenverhaal over te slaan.
Nu ik het uit heb, houdt de gedachte me nog veel bezig die Mirjam verwoordt naar Leah: heb ik er goed aan gedaan u uit het water te halen? Hoe altruistisch was de reddingsactie eigenlijk geweest, bestonden er wel werkelijk onbaatzuchtige daden? Was ze ook niet voor zichzelf in het water gesprongen, om in elk geval haar eigen geweten te redden?