Tragisch feestje

De personages uit de verhalenbundel Maak er een feest van, allemaal jonge vrouwen, lijken niet in deze opdracht te slagen. Het zijn stuk voor stuk verloren types die weinig richting hebben in hun leven. Ze doen wel hun best, maar vaak ontbreekt het ze aan eigenwaarde. Ze laten zich overal maar in meeslepen en tegelijkertijd lijken ze niet anders te willen. Het zijn buitenbeentjes die het niet lukt om betekenisvolle connecties met anderen te maken. Ze zijn onaangepast, zeggen wat ze denken en kunnen zo vrij lomp uit de hoek komen. Soms levert dat komische scènes op, maar nooit zonder dat het tegelijkertijd triest is. 

Een voorbeeld van een personage dat haar belabberde situatie op een positieve manier probeert te benaderen, is de ex-pornoactrice uit het titelverhaal. Haar collega vraagt of het niet zwaar was om inwisselbare personages te spelen in pornofilms. Ze antwoordt daarop dat dat juist het aantrekkelijke was; om iedereen te kunnen zijn. Zo zijn er meer verhalen waarin de hoofdpersonen het glas als halfvol zien, terwijl je het als lezer eerder als halfleeg zou beschouwen. 

De vrouwen hebben weinig zelfrespect en dat wordt vaak op komische maar pijnlijke manier duidelijk: 

‘”Wat verwacht je van dit alles?” vroegen de meisjes. Ik wist het niet. Ik was nooit een grote dromer geweest. Misschien iemand om naar te zwaaien, die aarzelend terugzwaait?’ 

Het lijkt wel alsof de vrouwen andere sneue types aantrekken want er zijn weinig opbeurende mensen in hun buurt te bekennen. Zo zegt het meisje uit ‘Flirten’ het volgende over de jongeman waar ze verliefd op is: 

‘Verder had hij een treurige, slome manier om de lage verwachtingen die mensen van hem hadden te bevestigen.’ 

De mannen met wie de vrouwen relaties hebben zijn bijzondere, trieste figuren. Neem de komediant uit ‘Cassettebandje’, die geregeld naar een cassettebandje luistert met daarop de lach van zijn moeder. Meer dan naar liefde of seks snakt hij naar iemand die hem vertelt dat hij normaal is. Zij helpt hem niet bepaald door anoniem slechte recensies over zijn comedyshow op internet te zetten. Ook het seksleven van de vrouwen is vaak ontzettend treurig. Zo wordt in ‘Nog niet het einde’ bijvoorbeeld beschreven hoe hij haar neukte ‘alsof hij aan het inbreken was- alsof hij het huis doorzocht naar iets wat hij nooit zou vinden.’ 

Soms doen zich vreemde zaken voor, waardoor je als lezer niet weet of ze werkelijk gebeuren in het leven van de personages, of dat die zo eenzaam en verward zijn dat ze de realiteit niet meer van hun fantasie kunnen onderscheiden. In ‘Bochel’ ontdekt een vrouw onder de douche een bult op haar rug wanneer ze zich realiseert dat ze zich dichterbij de kraan bevindt dan normaal. Hoewel dat een rare toestand is, valt het in het niet bij het verhaal ‘Abortus, een liefdesgeschiedenis’. Dat is het langste en meest onnavolgbare verhaal uit de bundel. Er is hier sprake van een verhaal in een verhaal; het gaat om een script van een toneelstuk en in dat script lezen we hoe het tot stand is gekomen. 

‘Je zult me vergeten voordat ik jou vergeet’ is, ondanks dat de titel anders doet vermoeden, het minst deprimerende verhaal uit Maak er een feest van. Het verhaal bestaat uit telefoongesprekken tussen een schrijfster die op boektournee is en haar zus. Ook hier ontbreekt de tragikomische sfeer niet: ‘Als je wil kun je ophangen, dan praat ik wel door.’ Maar ditmaal eindigt het positief, wat wel eens prettig is. 

Origineel zijn de verhalen zeker en de auteur heeft een hoop mooie vondsten wat betreft tragikomische zinnen. De Nederlandse vertaling staat op naam van Johannes Jonkers. Op momenten zijn de verhalen wel ontroerend, maar soms zijn ze zo droevig en de personages zo duister dat je eigenlijk zo min mogelijk met ze te maken wil hebben. Het is dan ook niet aan te raden om alle verhalen achter elkaar te lezen. Als je er af en toe een leest, valt de humor zeker te waarderen, maar alles achter elkaar zal het huilen je nader staan dan het lachen.