Als het leven anders gaat dan je denkt...C'est la vie!

‘C’est la vie’
auteur Chris van Vlijmen

Recensie door Resi Veldhoven, auteur autobiografie ‘De Rouwcamper’
Via de facebookgroep Boekentoer, lezen en recenseren van boeken van onbekende schrijvers van Attie Dottinga op Facebook word ik getriggerd door de titel en de flaptekst van het boek van Chris. Gelukkig valt het boek al snel in mijn brievenbus.

Op die achterflap lees ik dat het familie- en levensverhaal van Ans als rode draad beschreven wordt. Een boek vol bemoediging, dapperheid, eenvoud en onvoorwaardelijke liefde. Alles draait om emigratie van Nederland naar het huis Sainte Thérèse in Frankrijk. Het leven loopt zoals het loopt, het is niet anders.
Mijn nieuwsgierigheid is gewekt.
Alleen de kaft van C’est la vie doet mijn hart als Francofiel al harder kloppen. Ooit wilde ik ook graag wonen in la France. Mijn leven liep echter anders. (te lezen in mijn autobiografie)
Verwachtingsvol begin ik nog dezelfde dag aan het boek om in Franse sferen te verdwijnen.
Ik leer Ans, de moeder van Christophe kennen, kom meer te weten over het ontstaan van haar relatie met Chris, waarna de eerste kinderen geboren worden. Vervolgens emigreren ze naar Frankrijk, omdat Chris moeilijk aan een baan komt. Door de ziekte van een van de kinderen, moet Ans tijdelijk terug naar Nederland. Daar verblijft ze in een klooster en ontvangt een boekje over de heilige Theresia. Kracht en vertrouwen van deze vrouw brengt Ans warmte en hoop. Ze voelt zich enorm gesterkt.

Hier raakt het verhaal mijzelf. Mijn eigen moeder was uitgerekend op 30 september. Op de kalender stond de sterfdag van de heilige Theresia van Lisieux vermeld. Mijn ouders kozen voor mij die doopnaam met als roepnaam Resi. Pas een weekje later zag ik het levenslicht. De naam Resi heeft in mijn hele leven regelmatig om uitleg gevraagd. De heilige Theresia is dan ook een deel van mijn leven geworden; ik heb zelfs van mijn grootmoeder een relikwie van Theresia in mijn bezit.
Natuurlijk kende ik het verhaal van deze heilige vrouw ongeveer, maar in het verhaal van Ans leer ik haar echt een beetje beter kennen.
Ik heb zelf ook moeten dealen met de verrassingen van het leven en heb daar moedig op proberen te reageren; ik voel me dan ook direct verbonden met Ans. Zij leeft haar leven, is soms verdrietig maar pakt altijd de draad weer op. Doorgaan met haar leven, aanvaarden dat het zo loopt en vooral liefde geven aan eenieder die op haar pad komt. Vooral haar liefde voor haar man Chris is onvoorwaardelijk, ook als de relatie in moeilijker vaarwater komt. Heel subtiel wordt dit onontkoombare moment in hun leven beschreven. Desondanks pakken ze samen de draad weer op. Ans leeft haar kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen, samen met haar Chris, voor hoe je dat doet.
Het leven gaat door, van het een naar het ander, mooie en heel verdrietige momenten elkaar opvolgend. Gaandeweg leer ik de hele familie kennen. De warme familiebanden zijn liefdevol omschreven.
Ik kan het boek bijna niet wegleggen. Al moet ik dat soms toch even doen; gewoon omdat het mijn eigen levensverhaal zo raakt. Maar ik weet nu ook, dat ik mijn naam niet voor niets heb mogen ontvangen.
Gedurende het verhaal kom je steeds stukjes over Christophe zelf tegen. Zijn leven is uiteraard bepaald door alles wat er gebeurde. Hoe mooi en liefdevol heeft hij dit verhaal naar de buitenwereld gebracht. Ook hij kan met recht zeggen: ‘C’est la vie’.

Wie van Frankrijk houdt, behoefte heeft aan een positief en prachtig omschreven waargebeurd verhaal … lees dit boek.