Bert Kalle heeft mij met zijn boek 'mijn oma was een slavin' de ogen geopend

Recensie door Resi Veldhoven, auteur autobiografie ‘De Rouwcamper’
Voor ‘boekentoer, lezen en recenseren van boeken van onbekende schrijvers’, een facebookpagina van Attie Dottinga, las ik dit boek.

Titel: Mijn oma was een slavin Auteur: Bert Kalle

Ondertitel: een persoonlijk verhaal over de zoektocht naar het geheim van een Surinaamse familie.
Achterflap: 'Had ik het maar eerder geweten' Ontdek de onthullende waarheid van een familiegeschiedenis in Mijn oma was een slavin. Een autobiografisch verhaal waarin de schrijver, een witte Nederlander, op zoek gaat naar zijn roots. Zijn zoektocht verandert al snel in een confronterende reis vol onthullingen en de waarheid over zijn Surinaamse voorouders. Met zijn DNA-test als startpunt en de steeds meer toegankelijk geworden archieven van het Nationaal Archief Suriname ontvouwt de geschiedenis zich parallel aan de zoektocht naar zijn afkomst en de taboe over een zwart voorouderschap.
Met dit verhaal 150 jaar na de afschaffing van de Nederlandse slavernij, werpt de schrijver een nieuw licht op het Nederlandse slavernijverleden en laat zien dat het een gedeeld verleden is dat zowel zwarte als witte Nederlanders raakt.

Mijn recensie:
Toen ik jaren geleden op de lagere school in de vijfde klas zat, mochten we werkstukjes maken. Waarom ik Suriname koos? Geen idee, maar ik herinner me, dat ik tekeningetjes erbij maakte van gekleurde meisjes met kroeshaar of lange vlechten en kleurrijke kleding. Het leek me een prachtig land. In de klas werd over de slavernij verteld, maar het ware verhaal bleef achterwege. Natuurlijk heb ik later boeken gelezen en meerdere films over de slavernij gezien.
Al die jaren heb ik alles voor lief aangenomen; wat daar daadwerkelijk gebeurd is én hoeveel impact dat had op vele generaties daarna, daar had ik geen weet van.

Bert Kalle heeft met zijn boek daarin verandering gebracht.
Zijn jeugd tot zijn zeventiende in Suriname doorgebracht hebbend, begint hij vanuit zijn eigen vragen en twijfels over zijn huidskleur te spitten in het verleden. Vanuit een DNA-onderzoek start hij zijn zoektocht naar de 10 procent Afrikaanse achtergrond.

Steeds vertelt hij een stukje wat hij van zijn eigen familie en verleden weet. Hij is een Tris-kind, hard opgevoed, niet opgeven dus! En dat doet Bert niet!
Hij neemt je mee langs de geschiedenis, de Surinaamse volkstelling, zijn oma en opa en duikt steeds verder terug naar zijn voorouders. Namen als Stienstra, van Staden, Kent, Crude en Cruden passeren de revue. Dan stuit hij op de overgroot-oma die slavin geweest moest zijn. Termen als slaafgemaakte i.p.v. slavin, manumissie (onder bepaalde voorwaarden vrijgeven van een slaaf voor de emancipatie van 1863), borderel (overzicht van slaven per eigenaar of plantage) verklaren wat er mogelijk gebeurd is en gelukkig is er veel in de krant gepubliceerd. Kopieën daarvan zijn er genoeg in het boek te vinden. Het duizelde mij soms, maar voor Bert moet het steeds duidelijker geworden zijn. Volhouden en doorgaan was zijn devies vroeger, en dat heeft hij gedaan!
Wat een verhaal; het heeft mij echt de ogen geopend. Excuses zijn hier wel degelijk op zijn plaats! En hoe mooi is het als je trots kunt zijn op waar je vandaan komt. De foto’s in het boek getuigen daarvan. Welke huidskleur je ook hebt, in het leven gaat het om liefde, saamhorigheid, doorzetting en gelukkig kunnen zijn om wie je bent.
Bert heeft al zijn familieleden een hart onder de riem kunnen steken.
Met trots kan hij zeggen: ‘mijn oma was een slavin’.