Lezersrecensie
Niet per se vrolijk, ook niet troosteloos
In Vijf vrolijke verhalen schrijft Van Dis over thema’s die hem bezig houden, zoals vluchtelingen en zijn jeugd.
We lezen over een oudere vrouw, die zich in wil zetten voor vluchtelingen en op een onbeholpen manier haar weg zoekt in het vreemde, buitenlandse eten. Over een vader, die ‘uit slapen’ gaat. Een journalist in een oorlogsgebied in Afrika, over een dorpje aan de Noord Hollandse kust en over een vrouw die zegt last hebben van een oorlogstrauma uit een vorig leven.
Anders dan de titel van het boek doet vermoeden, zijn de verhalen niet echt vrolijk. Ze gaan over trauma’s en verdriet. Eenzaamheid en onbeholpenheid is in elk verhaal terug te vinden. In het ene verhaal is Van Dis een toeschouwer, in het andere een deelnemer. Toch lijken ze allemaal over zijn jeugd te gaan, behalve het eerste verhaal. Je kunt de onmacht, verwarring en het verdriet van het kleine jongentje voelen, dat naar zijn vader gaat. Die hem wil zien. Die contact wil. Die jongen die opgroeit tot journalist en wil vertellen over oorlogen, waar hij geen deel van uitmaakt, zoals hij ook geen deel uitmaakte van de oorlog van zijn ouders en zussen.
De verhalen zijn soms beklemmend, soms is de toon wat cynisch. Af en toe klinkt er licht wat humor in door.
Het verhaal ‘Vlagduin’, dat zich afspeelt in een Noord Hollands dorpje vlak na de oorlog, is vooral beschrijvend. Gebeurtenissen worden geschreven vanuit het perspectief van de vijftiger jaren. Gebeurtenissen, waar we nu heel anders tegenaan kijken. Het wringt wat.
Het laatste verhaal is anders van toon, ook al eerder uitgegeven als boekenweekgeschenk van de Bijenkorf. Hierin gaat Van Dis de confrontatie aan met zijn getraumatiseerde moeder, in de figuur van een vrouw als haar. De schrijfstijl is directer. Minder dromerig en beschouwend als de andere vier verhalen. Aan het eind heeft het een fijne twist, die tot nadenken stemt.
Hoewel de verhalen niet per se vrolijk zijn, is het boek ook niet troosteloos. Van Dis zijn wat dromerige manier van schrijven blijft boeien.
We lezen over een oudere vrouw, die zich in wil zetten voor vluchtelingen en op een onbeholpen manier haar weg zoekt in het vreemde, buitenlandse eten. Over een vader, die ‘uit slapen’ gaat. Een journalist in een oorlogsgebied in Afrika, over een dorpje aan de Noord Hollandse kust en over een vrouw die zegt last hebben van een oorlogstrauma uit een vorig leven.
Anders dan de titel van het boek doet vermoeden, zijn de verhalen niet echt vrolijk. Ze gaan over trauma’s en verdriet. Eenzaamheid en onbeholpenheid is in elk verhaal terug te vinden. In het ene verhaal is Van Dis een toeschouwer, in het andere een deelnemer. Toch lijken ze allemaal over zijn jeugd te gaan, behalve het eerste verhaal. Je kunt de onmacht, verwarring en het verdriet van het kleine jongentje voelen, dat naar zijn vader gaat. Die hem wil zien. Die contact wil. Die jongen die opgroeit tot journalist en wil vertellen over oorlogen, waar hij geen deel van uitmaakt, zoals hij ook geen deel uitmaakte van de oorlog van zijn ouders en zussen.
De verhalen zijn soms beklemmend, soms is de toon wat cynisch. Af en toe klinkt er licht wat humor in door.
Het verhaal ‘Vlagduin’, dat zich afspeelt in een Noord Hollands dorpje vlak na de oorlog, is vooral beschrijvend. Gebeurtenissen worden geschreven vanuit het perspectief van de vijftiger jaren. Gebeurtenissen, waar we nu heel anders tegenaan kijken. Het wringt wat.
Het laatste verhaal is anders van toon, ook al eerder uitgegeven als boekenweekgeschenk van de Bijenkorf. Hierin gaat Van Dis de confrontatie aan met zijn getraumatiseerde moeder, in de figuur van een vrouw als haar. De schrijfstijl is directer. Minder dromerig en beschouwend als de andere vier verhalen. Aan het eind heeft het een fijne twist, die tot nadenken stemt.
Hoewel de verhalen niet per se vrolijk zijn, is het boek ook niet troosteloos. Van Dis zijn wat dromerige manier van schrijven blijft boeien.
1
Reageer op deze recensie