Je kiest niet waar je wieg staat, maar het bepaalt wel de rest van je leven

Nicolas Lunabba, een welzijnswerker in het Zweedse Malmö schrijft in dit boek hoe het is om te leven in een achterstands wijk in deze stad.
Het is eerder in een opwelling dat hij Elijah, een jongere die hij opvolgt, in huis neemt omdat zijn thuissituatie schrijnend is. Hij beschrijft de relatie met Elijah op een eerder afstandelijke manier en het is een verhouding van aantrekken en afstoten. Elijah laat dit gebeuren, hij is blij dat hij bij Nick mag blijven. Hij neemt Nick zoals hij is, ook met zijn minder aangename trekken.
Nicolas toont ons hoe het leven is in een achterstandswijk , om weinig kansen te krijgen, om op te groeien in een klimaat waar een leven van weinig tel is. Elke jongeren krijgt hier te maken met dood en geweld.
Af en toe moest ik toch glimlachten bij wat er verteld werd. Op een bepaald moment in het boek wordt de school waar Elijah lessen volgt als laatste gerangschikt in de lijst van de kwaliteitsscholen. Elijah reageert hier op met de relativerende opmerking : "Wij zijn toch de besten in het slechtste zijn".
Het verhaal is niet alleen kommer en kwel. Er zit een positieve groei in de relatie tussen Elijah en Nicolas en het boek straalt ook hoop uit. Met de nodige steun en een sterk geloof in eigen kunnen kan je uit de negatieve spiraal geraken al is dit spijtig genoeg niet voor iedereen weggelegd en loopt voor het voor een aantal jongeren niet goed af.
Ik heb dit boek gelezen in de LEWA uitdaging, spontaan zou ik er niet aan begonnen zijn. Toch heb ik geen spijt dat ik het gelezen heb. Je moet door het moeilijke begin (het is echt wennen aan de negatieve schrijfstijl) maar als je daar doorheen bent blijf je lezen. Je wil echt weten hoe het verder gaat.