Vergeten

Wat een feest is dit : rondneuzen op Hebban en dan onverwacht dit pareltje ontdekken!

‘En elke ochtend wordt de weg naar huis steeds langer’ is een -letterlijk- klein boekje met een aangrijpend verhaal.

Een opa probeert zijn kleinzoon duidelijk te maken dat zijn hersenen wat trager werken dan ze gewend zijn en dat hij meer en meer vergeet. In ontroerende zinnen wordt de angst voor het vergeten beschreven. De herinneringen van de oude man schieten heen en weer : van de eerste ontmoeting met zijn toekomstige vrouw naar de geur van hyacinten, naar de pluchen draak die de kleinzoon bij zijn geboorte kreeg, naar…, naar…
De kleinzoon luistert vol aandacht en probeert te begrijpen. Hij reageert met heel directe vragen en komt af en toe met een heerlijke oplossing :

“De jongen denkt lang, heel lang na. Dan zegt hij: ‘Maar het mooie aan de ziekte in jouw hersenen is dat je ontzettend goed geheimen kunt bewaren. Dat is een pluspunt voor iemand die opa is.’ “ (blz 42)

In amper vijftig bladzijden -in heel mooie zinnen- wordt veel verteld :de angst voor de toekomst, de liefde tussen opa en oma (die er niet meer is), de bezorgdheid van de zoon en de onbevangen reacties van de kleinzoon.